Zajrzałem, dziękuję

Niby rówieśnik, a o tych oklapniętych uszkach trąci Tilawem, kojarzysz? T-Love.
Mówię ci po raz ostatni, to moje podmioty liryczne noszą trąbkę. Zresztą, i tak jesteś tylko trochę starszy od mojego pierwszego wiersza, niepoeto.

Mi jakoś ten wiersz skończył się za szybko, Przyjacielu. I powinno być stringów, nie fig!

O, Ela, Twa poezja mnie onieśmiela!

Najbardziej podoba mi się początek i koniec, są bliskie. A jakie sny to są sny wysokich lotów?

Jeśli interpunkcja sam Ci się wgryza w wiersz, to z niej nie rezygnuj. No weeeź, men, jak już masz zaczątek własnego stylu to go pielęgnuj, zamiast równać do innych. Ja Ci zakibicuję w tym wypadku.

Toż to niewybaczalne! Jeśli już mowa o estetyce, jestem z nią na bakier. Z tą ogólnie pojęta. Ale to chyba dobrze, łatwiej mi wtedy kochać Siebie.

Czujesz jesień pod skórą, nim się zacznie? Zmysły się wyostrzają. Ale pytam konkretnie, kiedy zacząłeś go lepić. Idąc ulicą?

Jeśli można, chciałbym poznać genezę tego wiersza, Przyjacielu.

Ja też wywaliłbym te bezokoliczniki, nie pasują. Czy Osoba Mówiąca w wierszu to porte parole pana Autora? Jak tak, to ja tylko dodam, że bałbym się śpiewać samemu sobie o czymkolwiek wiecznym. Brrr.

A boga strach przed śmiercią? Jaki jest?

Fakt, taka średniawka, ale nie mam aż tyle dobrych, żeby regularnie je publikować, piękna pani.
Tego przekaz jest tak jasny, że aż szczypie w oczy, mam rację? Za prosto?

Przyjąłem sobie taką ot, regułę, że podmiot liryczny w moich dziełkach jest zawsze ten sam. Da się, jeśli przejrzeć ją tak przekrojowo, dowiedzieć o nim co nieco z mojej twórczości? Jaki według Ciebie jest, supper suppie?

Dlaczego akurat ta, ziom?