próbuję do ciebie dotrzeć
przez listopadowe krople
ulice błyszczące mrozem
czerń obcych szyb w oknie

za nieprzeniknioną taflą
zmarzłych bruków i cegieł
milczysz do mnie i o mnie

serce szepcze że lepiej
gdy kochający bez granic człowiek
pozostaje na ustach milczeniem
niż by miał zniknąć złym słowem

kiedyś ci się utracę,

a zdziwiony ciszą
zapragniesz
mówić do mnie
jeszcze...

słońcem
warkoczem leniwych promieni
wyścielę pierś

deszczem
spokojnym kryształem kropel
ochłodzę skronie

wiatrem
pajęcze nici zbiorę
na łoże nieroztropne

żarem ust
burzą źrenic
wykrzyczę twoje imię

w miękkiej mgle świtu
pod sosnowym dachem

Tak.

Hmm.. Racja z tymi czasownikami.

pościelę ci w ciepłej skórze
na miękkim łonie
pod satyną uczuć
zagrzeję i ochłodzę

lekkim oddechem poruszę
zawieszoną chwilę
by opuszkami palców
wyłapać twoje myśli

przesiane przez ciszę
wyleczę obietnicą
ołowiane na ustach
gorących przetopię

byś czystym snem
zawsze we mnie szeptał

Chyba faktycznie, "twoich" brzmi lepiej, mniej patosu

ludzie mówią
dużo
bez treści
słucham z przestrzeni

gdyby nie oblekali w słowa
wewnętrznej pustki
byliby przeźroczyści
jak meduzy

pragnąć aż tak
do łez parzących
do wrzącej krwi

zapamiętale uciekać od otoczenia
i sennym krokiem
do twoich ramion dążyć

wsłuchiwać się w nierówny
oddech duszy
proszącej o ukojenie
spętanie

łyk ciebie

W zamian? Satysfakcja z ogarnięcia tego, co trudne i skomplikowane.

jeśli ucieknę od twoich dłoni
nie goń mnie lecz przywołaj stanowczo
kiedy kąsać zacznę w rozpaczy
nie karć lecz nakarm łagodnością
dziką tęsknotę okiełznaj
niech umrze nim ożyje
wtul mnie w swoje oczy
ocal zanim zginę

Myślę, że samobójstwo jest ucieczką nie tyle od problemów związanych z grą, ale od gry samej w sobie. Od jej zasad i prawdopodobieństwa przegranej.

Cóż, taka już moja głowa. Nie umiem pisać rubasznie, ani lekko opowiadać o świecie. Lubię mocne słowa, choć nie lubię większości opisywanych obrazów.

usuń plamy
napęczniałe latami nienawiści
skrusz błoto
zastygłe w twardą skorupę
spojrzeniem wypoleruj rysy

wolna od sekretów
nagością cię oplotę
dłonie poprowadzę
w najdalszy skrawek siebie
by utuliły rozpaczliwy krzyk