jaga pisze: ↑22 kwietnia 2024, 22:33 czasami lepiej ugryźć się w język

A czasami trzeba wziąć się w garść.

Autsajder1303 pisze: ↑22 kwietnia 2024, 23:09 Fakt, przed prawdą nikt nie ucieknie.

Dlatego lepiej nie uciekać.

Dziękuję za komentarze.


Poprawiłam wiersz, wg wskazówek Gelsominy, za co jej bardzo dziękuję. Teraz jest uczesany.

stoję w miejscu
bardziej niż kiedykolwiek
sztywno w bezruchu

w płytkim oddechu

szczątki zdań
dotykają mnie całą
już nie tylko od środka

nie umiem odwrócić
głuchej pretensji
z cyklicznym bełkotem

nie ucichnie jak echo

w mojej przestrzeni
tak tkwię
i wciąż nie rozumiem

gdzie się zgubiłam

"Bardzo się starałam, a wyszło, to co wyszło "ni do rymu, ni do taktu". Powinnam pozostać przy białych, ale tak jakoś mnie korciło, żeby napisać inaczej. Cieszę się, że chociaż przekaz przyswajalny" Jeśli korciło to dobrze. Nikt nie napisał od razu idealnie. Trzymam kciuki. Pomo...

Cóż, człek to zbiór wielu cech charakterologicznych... i nie wszystkie dadzą się szybko odkryć przez drugiego człeka. Ba, czasami jest, to po prostu niemożliwe. Dopóki ma się wewnętrzną blokadę. A może tu chodzi o nagromadzone, spiętrzone sprawy, wymagające uporządkowania, poukładania w głowie? Dok...

nie poskładasz mnie całkiem choćbyś zbierał po ziarnku co ucieka przez palce będziesz scalał na darmo dzień nie równa się z nocą to co szczęściem nazywasz mgłą jest tylko ulotną bo dusz w oczach nie widać tyle trosk mam co dobra to się wciąż równoważy tworzą w pragnieniach rozłam więcej nie chcę już...

Zdzisław pisze: ↑21 kwietnia 2024, 11:29

Tigerowa pisze: ↑21 kwietnia 2024, 10:50 Pomysłowy wiersz. Bystrzacha z tej Krychy.
Pozdrawiam z uśmiechem.

Bystrzacha? Zrobiła nas w konia! Wiesz, ile dla nas wtedy znaczyła "dycha"? To było moje miesięczne kieszonkowe!

No cóż... jakby nie patrzeć, to jednak bystrzacha. Hihihi

Pomysłowy wiersz. Bystrzacha z tej Krychy.
Pozdrawiam z uśmiechem.

W wieku siedemnastu lat, byłam na wycieczce szkolnej do Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Widok wstrząsający. A tego co przewodnik nam opowiadał, chyba nie zapomnę nigdy.

Typuję Danusię.

Powodzenia w konkursie.

Wzruszające opowiadanie i bardzo pasuje do mnie (z racji zawodu). Tylko, że to nie moje dzieło, więc czyje?
Obstawiam, że Grażynki albo Jagi.

Powodzenia w konkursie.

tcz pisze: ↑20 kwietnia 2024, 07:55 O, jakie zgodne typowanie!
Wiem który utwór jest Tadeusza, ale nie powiem.

Zgodne typowanie, bo ja też czytając opowiadanie pomyślałam o Tobie Tadeuszu, że to Twój utwór. Potem dopiero przeczytałam komentarze.

Powodzenia w konkursie.

Mroczna opowieść, ale ciekawa. Nie wiem kto mógłby być autorem, może faktycznie Ela.

Powodzenia w konkursie.

Ciekawe opowiadanie, nawet coś mi przypomniało. Z przyjemnością przeczytałam.
Tak, autorem może być Zdzisław.

Powodzenia w konkursie.

Ale historia... jak telenowela. W sumie lepsza, niż ostatnio czytane przeze mnie romansidło (z polecenia koleżanki).

Nie mam pojęcia kto jest autorem. Strzelam, że Sebastian albo Bodek.

Powodzenia w konkursie.

A to ci numer. Najgorsze, że tajemnica do grobu zabrana. Faktycznie, opowiadanie mogłoby być dłuższe.
Autor? Obstawiam Jagę.

Powodzenia w konkursie.

Aż mnie ciarki przeszły. Świetnie opisana historia.
Też obstawiam Gelsominę.

Powodzenia w konkursie.

Plotki potrafią nabrać gigantycznych rozmiarów i narobić niemałych kłopotów. Muszę przyznać, że koniec mnie zaskoczył. I tak myślę, że albo pustkami hulało w tej lodówce, albo pękała w szwach, że aż uszczelki nie wytrzymały. ;) Moja przyjaciółka jak ma pustą lodówkę, to zawsze mówi - "Idę na za...

Ważne, że rodzinne nastroje rozchmurzone. Wszyscy na mnie, a ja nie mam brata. Jedynaczką jestem. Przyznać się, kto się pode mnie podszywa? Hihihi
Nie mam pojęcia kto jest autorem.

Powodzenia w konkursie.

Ciekawy kryminał, powiedziałabym, że nawet trochę inspirujący.
Autor? Nie mam pojęcia.

Powodzenia w konkursie.

Bywa i tak. Największą weryfikacją, są integracje.
Tak też uważam, że autorem jest Owsianko.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak zaszokowało, przecież znałam Marię od lat. Spokojna, kulturalna, trochę zamknięta w sobie, ale dusza człowiek. Taka właśnie była Maria – niestety była. Zmarła niecałe trzy miesiące temu, w wieku sześćdziesięciu sześciu lat, na cholernego raka! Wciąż nie może...