Prośba o łaskę

[Mawo]

to miała być opowieść o dorastaniu, a jest o stracie, o starości,
o wyznaczaniu granic przez martwe słowa.
czasami myślę, że już nie żyję.

od wczoraj znowu luty. z każdym oddechem
rodzą się obłoki mrozu, las staje się coraz cięższy,
a w przemoczonych butach czuć tylko zimno.

mówisz do mnie, ja milczę.
czekam aż spłynie pamięć,
dym zamknie oczy.

wokół cicho i obco.
szron na drzewach skrzy się jak lukier,
miesza światło i wodę.

[Autsajder1303]

Ale klimat, aż mnie ciarki przeszły, strofa pierwsza i ostatnia najlepsza.

[elafel]

Mam odczucia podobne do Sebastiana. Ciężki wiersz, łącznie z tytułem, daleki od walentynkowego nastroju.

[Zdzisław]

Rzadko czytam wiersze wolne, ale ten jest dobry, ma klimat o... przemijaniu? Rozstaniu?

Moje sugestie:
*skróciłbym 1. wers w 1. strofie (np. Nie o dorastaniu, jest o stracie i starości),
*szron na drzewach skrzy się lukrem.

[Mawo]

Autsajder1303, Elu, dziękuję za wizytę i słowo pod tekstem.

[Mawo]

Zdzisław pięknie dziękuję za pochylenie się nad tekstem

[Dany]

to miała być opowieść o dorastaniu, a jest o stracie, o starości,
o wyznaczaniu granic przez martwe słowa.

- Miała..., a jest o rozczarowaniu i samotności.
Piękna prośba o łaskę - może zapomnienia?


Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu, tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam