Zimowa villanella

[Mawo]

Już nadszedł czas, dziewczynko z pożółkłego zdjęcia.
Zobacz, zwierzęta znowu mówią ludzkim głosem,
ich językiem jest rozkład, ty nie masz pojęcia,

że drżę, kiedy za oknem śnieg okrywa miejsca,
gdzie układasz się do snu, karmisz ciało strachem
i słyszysz: już czas, już czas, dziecinko ze zdjęcia!

Codziennie będę nucić dla ciebie zaklęcia,
prowadzić cię po śladach malowanych chłodem,
moim znakiem jest rozkład, a twoim nadzieja.

Nie zasypiaj, maleńka, oni są bez serca.
A zima w każdym kącie, tuli zimnym słowem
czas, biały czas, dziewczynko ze starego zdjęcia.

Ochłodziło się. Widzisz, jesteś już w objęciach
szronu. Gałąź, szmer i cień, błyszczą cudzym sensem,
język zimy to rozkład, twój – głód i pragnienie.

Przecież wiesz, że tu jesteś, póki stara księga
strzeże waszych tajemnic. Drzewa szumią deszczem:
Już nadszedł czas, dziewczynko z pożółkłego zdjęcia.
Jego język to rozkład, twój otwiera serca.

[Dany]

Bardzo piękna i tajemnicza villanella. Tajemniczości nadaje już pierwszy wers:
Już nadszedł czas, dziewczynko z pożółkłego zdjęcia.

Szkoda, że tak mało osób przeczytało tę villanellę.
Pozdrawiam

[Tigerowa]

Dobrze, że Danusia ją wyciągnęła. Faktycznie piękna.

[Autsajder1303]

W przyrodzie nic nie ginie... zwłaszcza pod czujnym okiem Danusi. Nie znam się na tej formie, dlatego powiem tylko, że wiersz trafia w mój gust klimatem i rymem, technikalia zostawię innym. pozdrawiam.

[Gelsomina]

To piękny, klimatyczny wiersz.
Mnie rymy nie uwiodły, ale to tylko szczegół.

[Zdzisław]

Wiersz ma klimat, chociaż dla mnie dość mroczny... ale ma klimat.

[Mawo]

Bardzo wam dziękuję

[elafel]

Chociaż zima minęła, to przeczytałam z przyjemnością. Wiersz ma klimat. Podobasia zostawiam.

[grazyna]

pięknie napisana willanella:):) bardzo pięknie:)

[Mawo]

Elu, Grażyno, dziękuję.