Stefan ( opowiadanie anonimowe) Autor nr 10

[tcz]

Nasz Oddział ZIW RP liczy już tylko siedmiu członków zwyczajnych. Jednym z nich jest Stefan - inwalida wojskowy*.
Należę również do tego Związku jako członek wspierający.
W lutym tego roku przypadł mi zaszczyt odwiedzenia Stefana z okazji obchodzenia przez niego dziewięćdziesiątej rocznicy urodzin. To było moje pierwsze z nim spotkanie. Po przywitaniu się złożyłem jubilatowi życzenia i wręczyłem mu uroczysty list gratulacyjny podpisany przez Zarząd Związku. Honory domu pełniła jego żona Teresa. Miło upłynął czas odwiedzin. Wtedy po raz pierwszy usłyszałem historię z jego życia.
Stefan urodził się 4 lutego 1934 roku, w Bruśniku. Jest to niewielka wieś położona w województwie małopolskim, w powiecie tarnowskim. Po ukończeniu szkoły zawodowej, w 1950 r. za namową brata, przeniósł się do jednego miasta na Dolnym Śląsku, gdzie zamieszkuje do dzisiaj.
Z zawodu ślusarz, z tytułem czeladnika, szybko znalazł zatrudnienie. Najpierw pracował w zakładach dziewiarskich, a potem na kolei.
W 1954 roku został powołany do wojska. Zasadniczą służbę wojskową odbywał w Samodzielnym Szkolnym Pułku Czołgów w Gliwicach. W 1956 roku, na dwa miesiące przed jej ukończeniem, uległ koszmarnemu wypadkowi. W jednostce, podczas zajęć szkoleniowych na placu ćwiczeń, został przejechany przez czołg. W wyniku tego wypadku stracił obie nogi powyżej kolan. Ze szpitala wyszedł po pół roku. Swoje prawa do odszkodowania i renty inwalidzkiej musiał dochodzić sądownie. Dopiero po kilku latach sąd rozstrzygnął sprawę na jego korzyść.
W związek małżeński wstąpił już jako inwalida. Budujący to przykład - ślub z osobą niepełnosprawną.
Przyszło mi na myśl, usytuowane na przeciwległym biegunie, małżeństwo jednego mojego kolegi z klasy.
Jego żona rozwiodła się z nim po tym, jak przez cukrzycę stracił nogę.


* W większości, członkowie zwyczajni, to inwalidzi wojenni.

[Gelsomina]

Życie Stefana nie oszczędziło, ale na szczęście wynagrodziło mu to rodzinną miłością i szczęściem.
Z ostatecznym wyborem autora jeszcze się wstrzymam, choć nasuwa mi się tcz.

[jaga]

Trzeba było aż kilku lat, żeby chłopina dostał odszkodowanie
ach ta nasza papierologia, zawsze do tyłu
Tadeusza obstawiam

[Dany]

Jak zwykle, są "dwa bieguny" takich historii. W nieszczęściu, jedni znajdują miłość, drudzy ją tracą.
A autor - wiem, ale nie powiem

[elafel]

Opowiedziane z życia wzięte. Stefan w życiu miał pod górkę, ale ale wszystko dobrze się skończyło. Też bym powiedziała, że Tadziu.

[Zdzisław]

Na 90% Tadeusz. To jego klimaty.

[grazyna]

czytając , myślę, że to Tadeusz, chociaż nie jestem pewna:)

[Gelsomina]

Zostaję przy pierwszym typowaniu.
Pozdrawiam

[tcz]

O, jakie zgodne typowanie!
Wiem który utwór jest Tadeusza, ale nie powiem.

[Tigerowa]

O, jakie zgodne typowanie!
Wiem który utwór jest Tadeusza, ale nie powiem.

Zgodne typowanie, bo ja też czytając opowiadanie pomyślałam o Tobie Tadeuszu, że to Twój utwór. Potem dopiero przeczytałam komentarze.

Powodzenia w konkursie.

[tcz]

Zgodne typowanie, bo ja też czytając opowiadanie pomyślałam o Tobie Tadeuszu. Potem dopiero przeczytałam komentarze.

Powodzenia w konkursie.

Agnieszko,
Cieszę się, że pomyślałaś o mnie.
Czytając opowieść "Zgubiona", też pomyślałem
o Tobie.
Pozdrawiam.

[Owsianko]

Tadeusz:, chyba na pewno tak (albo NIE)!

[sterta mysli]

Jakiś ostatnio słyszałem, że gdzieś na poligonie przejechał jakiegoś wojaka czołg, ale chyba nie miał tyle szczęścia co Stefan.
Podobają mi się ostatnie zdania, sprowadzające Troszke na ziemię.
Nie znam waszego pisania, ale w którymś komentarzu Zdzisław pisał że lubi stąpać po ziemi więc nic nie tracąc postawie sobie na niego

[Dany]

Opowiadanie zajęło IV miejsce w konkursie " zasłyszane opowieści"
Gratuluję

[Gelsomina]

Tu był pewniak. Gratuluję.

[jaga]

Gratuluję
Wiedziałam intuicyjnie

[elafel]

Zgadłam, byłam pewna. Gratuluję

[tcz]

Dziękuję.

[Dany]

Opowiadanie przenoszę do Prozy, tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam Autora

[tcz]

Dziękuję, Dany.
Również pozdrawiam.