KĄPIEL

[Owsianko]

Kiedyś godne zazdrości kobiety, dawno temu ogniste dziewczyny, podlotki z własnymi zębami, rozpaplane w botanicznych ogrodach, przepojone młodością i ochotą na zmierzenie się z życiem, wypełnione planami, zajęte beztroskim chodzeniem na randki z „tysięcznym jedynym”, płaczące, niekiedy bez powodu, a niekiedy z powodem, którego już nie pamiętały, korytarzem, prosto w objęcia łazienki, rykszami na kółkach, mknęły babcie.

Okryte frotowym ręcznikiem, drżące z zimna, siedziały przy wannie, czekając na kąpiel i być może po raz pierwszy w życiu czuły się jak królowe; być może nikt przedtem nie dbał o nie tak.

Ich młodość przeszła za szybko. Zamiast życia miały próby ogniowe i skąpe szczęście na wykoślawionych koturnach. Zanim zdążyły naistnieć się do syta, spadły na nie zadania ponad wszelką wytrzymałość. Skończyła się ich poezja i bujanie w obłokach, ogrody i marzenia o chłopakach, a zaczęły pieluchy i bóle stawów. Zaczęły wędrówki po utrapieniach i włóczęgi po codzienności.

[Gelsomina]

Jak zwykle dobre opisanie trudnej rzeczywistości. Nie jestem jednak przekonana, co do uroków takiej kąpieli, oprócz względów higienicznych. Uważam, że stanowi to dla niektórych moment krępujący. Ale... Być może...

Riksza jest na kółkach.
"być może nikt przedtem nie dbał o nie tak"
W tym zdaniu szyk do zmiany.

[Dany]

Kiedyś młode, piękne dziewczyny, później żony, matki, codzienne utrapienia, a na końcu wózek i zdanie się na czyjąś opiekę, w domu starców:) No, i powinny być zadowolone.

Smutne opisałeś życie.

[jaga]

taka jest kolej rzeczy

[elafel]

Taka codzienność. Człowiek potyka się i brnie dalej.