Czas umyć lustro

[Tigerowa]

Zbliżała się godzina szesnasta. Każdego dnia, jeśli pogoda na to pozwalała, spotykałam się z moją sąsiadką, w naszym kameralnym ogródku, przed kamienicą. Miałyśmy tam, zbitą z desek prowizoryczną ławkę (całkiem dobrze nam wyszła), i niewielki plastikowy stolik. To był nasz czas na herbatkę, lub lekką kawę i jakieś ciacho. Hania, spóźniała się, co już było dla mnie dziwne, bo zawsze była pierwsza. Moje zdziwienie zaczęło przybierać rozmiar niepokoju, kiedy już kwadrans siedziałam sama. Co mogło ją zatrzymać? W naszym wieku, poza rytuałem dnia, nie mamy większych obowiązków. Ach racja! Hania, dzisiaj załatwiała sprawę u notariusza. Ale zaraz, przecież umówiona była przed południem, i już dawno powinna wrócić. Coś było na rzeczy. Chwyciłam za telefon, i wybrałam do niej połączenie - nie odebrała! Zdenerwowana, wróciłam do mieszkania. Z moim nadciśnieniem, powinnam trochę się opanować z tym czarnowidztwem.
Hania, oddzwoniła po godzinie, że dopiero wraca do domu, ponieważ miała nieplanowaną wizytę stomatologiczną i jest taka zła, że musi do mnie przyjść na chwilę i wszystko mi powie.

Wpadła do mnie jak burza, zdjęła buty w pośpiechu, i siadła czym prędzej na krześle przy stole. Nie wiedziałam, czy proponować jej coś do picia, czy lepiej usiąść obok.
Siadaj! - stanowczym tonem, odpowiedziała na moje pytanie snute w myślach. Nie śmiałabym się nawet sprzeciwić.

Od rana bolał mnie ząb, właściwie tak ćmił. Myślałam, że tabletka przeciwbólowa załatwi sprawę, tym bardziej, że musiałam jechać do notariusza. Powiem Ci Małgosiu, że w ogóle nie mogłam się skupić u niego. Tak ten ból się rozhuśtał, że myślałam tylko, żeby stamtąd jak najszybciej wyjść. Do kompletu, asystentka była taka nieporadna… kilkakrotnie poprawiała pismo! Myślałam, że jajo tam zniosę! Wracając do domu, zobaczyłam neon, z napisem „STOMATOLOGIA”. Czym prędzej wysiadłam z autobusu, mało nóg nie połamałam. Stwierdziłam, że pójdę z partyzanta, może mnie z bólem przyjmą.
- Przyjęli cię? – zapytałam z przejęciem.
- Przyjęli, a raczej przyjął! Ale czekaj, nie w tym sęk. – Grymas na twarzy Hani, wskazywał irytację na najwyższym poziomie.
Pozwoliłam jej kontynuować opowieść.
W rejestracji powiedzieli mi, że mam iść pod gabinet, dowiedzieć się czy doktor mnie przyjmie między pacjentami, i jeśli się zgodzi, to założymy kartę. Więc poszłam pod gabinet. Usiadłam vis a vis drzwi i patrzę, a tam napis - dr Krzysztof Ćwiek. I nagle olśniło mnie, że mój kolega z klasy, ze szkoły podstawowej tak się nazywał. Czy to możliwe, że to on? Krzysiek, był takim nicponiem, ale inteligentnym i przystojnym.
Ból zęba stawał się nie do zniesienia, myślałam, że siedzę tam wieczność. W końcu drzwi otworzyły się, w szczelinie zobaczyłam siwego, lekko przy tuszy, niezbyt wysokiego, starszego pana. Nie, to nie Krzysiek, a szkoda. Mijając się z pacjentem, weszłam do gabinetu nieproszona, i spytałam grzecznie, czy mnie przyjmie. Zgodził się w drodze wyjątku, tylko dlatego, że byłam z bólem.
Siedząc na fotelu, cały czas mu się przyglądałam, bo jednak był podobny do mojego kolegi, ale czy to możliwe, żeby aż tak się postarzał? On mi mówił, co się z moim zębem dzieje, i dlaczego mnie boli, co w nim trzeba zrobić… a ja zamiast go słuchać, zastanawiałam się - zapytać go, czy nie?
Po zakończonym leczeniu, zebrałam się na odwagę i zapytałam.
- Panie doktorze, czy pan czasem nie uczęszczał do szkoły podstawowej nr 178 przy ul. Kwiecistej?
- Tak, uczęszczałem. – Uniósł krzaczaste i siwe brwi z zaskoczenia.
- Tak właśnie mi się wydawało, że ja pana ze szkoły pamiętam.
- Co za spotkanie? Jak miło! A jakiego przedmiotu pani uczyła?
Wyobrażasz sobie jaki bezczelny? Aż mnie zatkało!

Hania, kontynuowała swoje oburzenie, a ja miałam ogromny problem, żeby powstrzymać się przed wybuchnięciem śmiechem, bo wiem, że to dobiłoby ją do reszty.

Historia ta poszła w świat, i do dziś jest opowiadana w formie anegdoty.

[Gelsomina]

I ją podsumował Ludzie często odbierają nas zupełnie inaczej, niż my siebie widzimy. Często też ich zdania diametralnie między sobą się różnią. Najlepiej jednak nie oceniać

Trochę trzeba powalczyć z interpunkcją i poprawić opis dialogowy - małą literą zawsze zapisujemy wypowiedź, inne czynności dużą, z wyjątkiem gdy coś wtrącamy w jedną wypowiedź.

[Irys]

Też się uśmichnąłem, czasem bywa i tak.

[tcz]

Jeszcze jedna, w wykonaniu Agnieszki, zabawna zasłyszana opowieść.

[Tigerowa]

I ją podsumował Ludzie często odbierają nas zupełnie inaczej, niż my siebie widzimy. Często też ich zdania diametralnie między sobą się różnią. Najlepiej jednak nie oceniać

Trochę trzeba powalczyć z interpunkcją i poprawić opis dialogowy - małą literą zawsze zapisujemy wypowiedź, inne czynności dużą, z wyjątkiem gdy coś wtrącamy w jedną wypowiedź.

Postaram się poprawić. Dziękuję Gelsi.

Też się uśmichnąłem, czasem bywa i tak.

Oj bywa, bywa. Cieszę się, że udało mi się rozbawić.

Jeszcze jedna, w wykonaniu Agnieszki, zabawna zasłyszana opowieść.

Tak, to był mój pierwszy tekst na konkurs. Usłyszałam tę historię od mamy, więc ją opisałam. Dopiero później przyszło mi na myśl, żeby sprawdzić w necie czy już ktoś tego nie napisał. I oczywiście znalazłam w formie anegdoty. Więc na konkurs się już nie nadawało.

Dziękuję ślicznie za komentarze.

[elafel]

Uświadomiłaś mi tym opowiadaniem, że ja też patrzę w lustro i bardzo się dziwię, że tak wyglądam. Agnieszko, opowiadanie przednie.

[Gelsomina]

Można się inspirować anegdotami i innymi tekstami, ale należy podać inspirację, nie przepisywać słowo w słowo, i ubrać wszystko w odpowiednią formę literacką, jak zrobiłaś powyżej. Moim zdaniem ten tekst nadawał się na konkurs.

[Tigerowa]

Można się inspirować anegdotami i innymi tekstami, ale należy podać inspirację, nie przepisywać słowo w słowo, i ubrać wszystko w odpowiednią formę literacką, jak zrobiłaś powyżej. Moim zdaniem ten tekst nadawał się na konkurs.

Nie ma tego złego... bo dzięki temu napisałam dwa kolejne teksty.
A ten wkleiłam dla uśmiechu.

[Gelsomina]

Nie ma tego złego... bo dzięki temu napisałam dwa kolejne teksty.
A ten wkleiłam dla uśmiechu.

Tak, tu wyszło akurat na dobre Nie chciałabym jednak, aby inni demonizowali pewne sprawy i wpadali w skrajności.

Dobrego dnia

[sterta mysli]

Kolejna świetna, śmiechowa historia i bardzo sprawnie podana. Super!

dr. Maciej miał być Krzyśkiem... rozumiem, że to pseudonim?

[Tigerowa]

Kolejna świetna, śmiechowa historia i bardzo sprawnie podana. Super!

dr. Maciej miał być Krzyśkiem... rozumiem, że to pseudonim?

Pomyliłam się, już poprawiam, dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie.

[Zdzisław]

Uśmiechnąłem się, chociaż słyszałem już coś podobnego (co do puenty)

Za Gelsominą - tak, trochę do poprawy interpunkcja itd.

[Dany]

Agnieszko, to że opowiadanie nie trafiło do konkursu, to wynik naszej rozmowy, przy przyjmowaniu opowiadań do konkursu. Ty nie powiedziałaś mi, na ile jest zgodne z Internetem, a ja powiedziałam, że mam już je Twoje dwa, więc nie ma co się zastanawiać.

Jednak trzeba wyjaśnić raz na zawsze, że jak się nie przytacza słów dosłownie, jak się pisze swoją wersję, i zaznacza, co było inspiracją, to nie może być mowy o plagiacie.

[Tigerowa]

Danusiu, dobrze wyszło, jak wyszło. Na moje możliwości dwa opowiadania w konkursie, to i tak dużo.
Stwierdziłam, że poza konkursem je wkleję. A i tak jest do poprawki.

Pozdrawiam serdecznie.

[Dany]

Każdego dnia, jeśli pogoda na to pozwalała, spotykałam się z moją sąsiadką, w naszym kameralnym ogródku przed kamienicą.

- dopowiadasz, że przed kamienicą, więc za "ogródku" przecinek

- Przyjęli Cię? – zapytałam z przejęciem.

- "cię" mała literą (to nie list, nie słowo pisane, ale mówione)
-

Przyjęli, a raczej przyjął! Ale czekaj nie w tym sęk – grymas na twarzy Hani, wskazywał irytację na najwyższym poziomie.

- przecinek za "czekaj" (wtrącenie)

W rejestracji powiedzieli mi, że mam iść pod gabinet, dowiedzieć się czy doktor mnie przyjmie między pacjentami, i jeśli się zgodzi to założymy kartę.

- przecinek przed "to" ("zgodzi i założymy" dwa czasowniki, które należy rozdzielić)

Ból zęba stawał się nie do zniesienia, myślałam że siedzę tam wieczność.

- przecinek przed "że"

Mijając się z pacjentem, weszłam do gabinetu nieproszona, i spytałam grzecznie czy mnie przyjmie.

przecinek przed "czy"

On mi mówił co się z moim zębem dzieje, i

- przecinek przed "co" (2 czasowniki: "mówił , dzieje")

- Panie doktorze czy pan czasem nie uczęszczał do szkoły podstawowej nr 178 przy ul. Kwiecistej?

- przecinek przed "czy"

- Tak, uczęszczałem – uniósł krzaczaste i siwe brwi z zaskoczenia.

- Tak, uczęszczałem. – Uniósł krzaczaste i siwe brwi z zaskoczenia.

[jaga]

ciekawa historia - pozostawiam uśmiech

[Tigerowa]

Uświadomiłaś mi tym opowiadaniem, że ja też patrzę w lustro i bardzo się dziwię, że tak wyglądam. Agnieszko, opowiadanie przednie.

Elu, ja coraz częściej myślę o tym, aby przestać myć lustro.

Uśmiechnąłem się, chociaż słyszałem już coś podobnego (co do puenty)

Za Gelsominą - tak, trochę do poprawy interpunkcja itd.

Cieszę się, że mi się udało wywołać uśmiech. O to chodziło.

ciekawa historia - pozostawiam uśmiech

Bardzo dziękuję.


Dany, ślicznie dziękuję za pomoc.

Dziękuję wszystkim za miłe komentarze.

[Rubinowy]

Dentyści to potrafią, tak bez znieczulenia, na żywca
Przeczytałem z przyjemnością i uśmiechem

[Tigerowa]

Dentyści to potrafią, tak bez znieczulenia, na żywca
Przeczytałem z przyjemnością i uśmiechem

Tak, dokładnie!
Cieszę się, że rozbawiłam. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.