Sielanka - (bukolika, idylla, ekloga) utwór poetycki (początkowo piosenka pasterska), przedstawiający w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego; idylla. przen. beztroskie, spokojne, pogodne życie, otoczenie pozwalające na takie życie, niczym nie zmącona miłość. Przybiera najczęściej kształt lirycznego monologu, poprzedzonego lub przeplecionego opisem lub dialogiem. Gatunek ukształtował się w twórczości greckiego poety Teokryta (III w. p.n.e.). W literaturze rzymskiej Wergiliusz potraktował sielankę jako obraz życia pasterzy w idealnej Arkadii. Uprawiana w renesansie i baroku (Kochanowski, Szymonowic, Zimorowic) rozkwitła w sentymentalizmie (Karpiński, Kniaźnin).
Polskimi przedstawicielami tego gatunku poetyckiego byli między innymi:
Jan Kochanowski ("Pieśń świętojańska o sobótce"),
Mikołaj Rej ("Żywot człowieka poczciwego")
Szymon Szymonowic ("Kołacze", "Żeńcy"- ten utwór pokazuje jednak prawdziwe oblicze wsi bez nawiązania do Idylli i beztroskiego życia chłopów)
Franciszek Karpiński ("Laura i Filon")
Sielankę można podzielić na trzy typy:
realistyczna (udramatyzowana) - np. "Żeńcy"
liryczna - np. "Do Justyny"
konwencjonalna, ze względu na temat - np. "Pieśń świętojańska o Sobótce"
zrodlo: www.wikipedia.pl