Pozycja sześć na dziewięć

[Zdzisław]

(Mejsce akcji - internat junaków, odbywających zasadniczą służbę wojskową w ramach OOC; większość z nich z ledwie ukończoną lub nieukończoną szkołą podstawową. Czas akcji - rok 1984. Grono bohaterów - 30 junaków OOC +1 prelegent)

(...)
Po kilku miesiącach odczuwałem jednak małą satysfakcję, że przynajmniej najbardziej podstawowe wiadomości większość z junaków potrafiła już wydukać. Wyżywałem się w tematach historycznych; ściągnąłem kilka filmów i puszczałem je na starym, zużytym, ale w miarę sprawnym, szesnastomilimetrowym projektorze. Opowiadałem też ciekawostki i dykteryjki; dzięki zasugerowaniu przeze mnie skojarzeń niektórzy nawet zapamiętali dwie ważne daty z dziejów Polski: bitwy pod Grunwaldem oraz połączenia Polski i Litwy w jedno państwo. Pierwszą datę skojarzyłem im z przepisem na bimber, drugą z…

– Znacie taką pozycję w seksie, zwaną sześć na…

– Dziewięć! – Odpowiedź była spontaniczna i chóralna jak w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Tyle że siedmiolatkowie na pewno nie znali jeszcze prawidłowej, ale junacy, dorośli mężczyźni już tak. To był pierwszy i chyba jedyny raz, kiedy otrzymałem wyprzedzającą odpowiedź jeszcze przed zakończeniem pytania.

– Świetnie! Ilu was jest w plutonie?

–Trzydziestu! – Ponownie odezwało się jednocześnie kilku z nich.

– A ile potrzeba osób do ten tego, no do sześć na dziewięć?

– Jak to ile? – Tym razem wyrwał się jako pierwszy Zabłocki. – Dwóch!

– No nie wiem… dwóch chłopów?

Sala ryknęła jak jeden mąż. Skonfundowany junak skulił się w sobie. „O kurde, trochę przeszarżowałem”! Szybko sprowadziłem rozmowę na właściwe tory:

– Zażartowałem. – Mrugnąłem do Zabłockiego. – Kiedy mówisz dwóch, to tak mówi się o chłopach. Kiedy o mężczyźnie i kobiecie, to mówimy dwoje. Kiedy o samych paniach, mówimy dwie. Ale nie będziemy wnikać w te inne pary, bo za daleko zajdziemy. Zostańmy przy chłopie i kobiecie.

Świetlica ponownie odbiła od ścian salwę gromkiego śmiechu. Nie było nawet jednego junaka, który by w tym momencie podrzemywał. Przeciwnie, wszyscy szczerzyli zęby w tak szerokim rozwarciu ust, że mogłem, gdybym miał potrzebę, przemienić się w dentystę kwalifikującego pacjentów do kolejki chętnych poddaniu się borowaniu zębów bez znieczulenia.

Odczekałem, aż forte śmiechu spadło do piano i kontynuowałem:

– Jest was więc trzydziestu w plutonie. Ustaliliśmy, że do sześć na dziewięć – ponownie rozległ się głośny śmiech, ale nie czekałem już na uspokojenie, tylko podniosłem głos, aby przekrzyczeć hałas – potrzeba chłopa i baby. W plutonie więc połowę z was zostawiamy, a drugą połowę wymieniamy na kobiety. Ile będzie tych pań?

– A co my, baby?! – wyrwał się jeden z junaków po prawej strony sali.
.
– Nie, tylko potrzebny mi przykład – odpowiedziałem, zaprzeczając ruchem ręki. „Cholera, złe pytanie zadałem”. – Ale żeby nie było. Nie dzielimy waszego plutonu, ale jakiś inny, w którym też jest trzydziestu ludzi.
.
– To drugi pluton! Tam jest jeden taki…
.
– Koniec! Teraz ja mówię! – przerwałem szybko junakowi. – Każdy ma prawo do swojego życia i nikomu nic do tego. Zrozumiano? Ty masz swoje, inny ma swoje. Chciałbyś, aby tobie ktoś zaglądał pod pierzynę? No. Daj więc żyć innemu i mu się nie wpieprzaj. – Popiłem wody ze szklanki i kontynuowałem: – Więc w jakimś tam plutonie jest trzydziestu ludzi. Same chłopy. Połowa z nich dostała urlopy, a druga połowa nie. Ilu pojechało na urlop?

– Piętnastu! – Znowu rozległa się chóralna odpowiedź.

„Ech, gdybym wszystkie zajęcia mógł tak przekształcać, aby ich zaangażować, to nie miałbym problemów z podrzemującymi, ani z wtłoczeniem w nich minimum wiadomości” – przemknęła mi przez głowę myśl. Ale przynajmniej teraz miałem tę możliwość.

– Piętnastu mówicie? Świetnie i prawidłowo. Teraz tylko zapisujemy po kolei: liczbę piętnaście – zanotowałem ją na tablicy – oraz cyfry z tej znanej wam pozycji, więc sześć i dziewięć. – Nie czekałem, aż przestaną znowu rechotać. Dopisałem kredą kolejne dwie cyfry. – Co nam wyszło?

– Tysiąc pięćset sześćdziesiąt dziewięć. – Znowu pierwszy odezwał się Zabłocki.

– To jest właśnie rok unii lubelskiej, kiedy Polska i Litwa połączyły się w jedno państwo. Przyjęło nazwę Rzeczpospolita Obojga Narodów. Przetrwało ponad dwieście lat. Później zostało rozebrane przez Rosję, Prusy i Austrię. Odzyskaliśmy niepodległość dopiero po stu dwudziestu trzech latach. Łatwo też zapamiętać, prawda? Pierwsze trzy cyfry. Jeden, dwa, trzy. Ale o tym, co było później, będziemy mieli na kolejnych zajęciach. Teraz tylko zapamiętajcie – wziąłem gąbkę i zmazałem liczbę z tablicy – rok unii lubelskiej. Był to rok…

– Tysiąc pięćset sześćdziesiąt dziewięć!

– I tę datę macie wyśpiewać, nawet gdybym was obudził w środku nocy. – Chciałem już zakończyć zajęcia, ale zdecydowałem wykorzystać zainteresowanie junaków i uzupełnić. Dokończyłem: – To był wiek szesnasty, w naszym wspólnym państwie żyły różne narody, były różne wyznania, ale panowała wtedy tolerancja. To znaczy nieprześladowanie za religię czy to, że ktoś nie był Polakiem z pochodzenia. Dzięki temu nie mieliśmy wojen domowych jak w innych krajach, a nasze państwo dlatego też było wtedy mocarstwem i było trzykrotnie większe niż obecnie. Koniec na dzisiaj!

Te zajęcia zapamiętałem nie tylko ja. Opowiastki o nich przez dłuższy czas krążyły wśród junaków i… kadry. Na szczęście nie dotarły do władz w województwie, gdyż, znając ich formalne podejście i mentalność starszych wiekiem ode mnie, mógłbym znaleźć się na dywaniku za „wprowadzanie niemoralnych treści do tematów obowiązkowych zajęć”. Najważniejsze osiągnąłem – tę datę większość z junaków pamiętała, czasem przy mojej małej pomocy w formie sugestii „o jakiej pozycji kiedyś mówiliśmy”?

Nieważne jaką metodą, byle osiągnąć cel.

[tcz]

Zdzisław,
Umiałeś pracować z młodzieżą, potrafiłeś zjednać sobie podopiecznych.
"Dobry nauczyciel uczy, najlepszy inspiruje".
Pamiętam jednego nauczyciela ze szkoły średniej.
Na jego lekcji nikt się nudził. Zajęcia zaczynał od opowiedzenia kawału.

[Zdzisław]

Tadeuszu
To byli akurat dorośli junacy. Rok później zacząłem pracować z młodzieżą. Już przez wiele lat.
"Nie ma nudnych przedmiotów, są tylko nudni nauczyciele" - to było moje credo
Miałem też takiego nauczyciela od historii w szkole średniej. Po latach uczył moją córkę... Do dzisiaj czasem się spotykamy, wspominamy. "Profesor" w pełnym tego słowa znaczeniu.

[elafel]

Dobrze, że uczyłeś o Bitwie pod Grunwaldem, bo teraz po tych pseudo reformach, będzie można o tym uczyć dzieci, chyba tylko na tajnych kompletach.

[Zdzisław]

Ela, bez przesady. Aż tak źle nie będzie.
Zwłaszcza że więcej będzie o historii najnowszej w połączeniu ze współczesnością. Zawsze na to brakowało godzin pod koniec roku szkolnego.
PS. Piszę to już jako zewnętrzny obserwator, ale dalej mający "to" na sercu i uwadze.

[elafel]

Ta kastracja w dzisiejszym szkolnictwie, do niczego dobrego nie prowadzi. Mam nadzieję, że to nie przejdzie i powstanie zastanowienie nad głupimi posunięciami.

[tcz]

Pseudo reformy, kastracja szkolnictwa?
To jest komentarz do "Pozycji sześć na dziewięć"?

[Zdzisław]

Pseudo reformy, kastracja szkolnictwa?
To jest komentarz do "Pozycji sześć na dziewięć"?

Odpowiedziałeś za mnie.

[Dany]

Każdy nauczyciel z powołania, umie zainteresować słuchaczy i wytłumaczyć w przystępny sposób to, co ma do przekazania.
Fajnie to opisałeś, teraz i ja obudzona w nocy, będę wiedziała.

[Zdzisław]

Dany, po wielu latach, kiedy uczyłem już tylko w szkole (młodzież z rocznym-dwuletnim opóźnieniem w nauce) jeden z nowo przyjętych chłopców powiedział: "Proszę pana, ma pan pozdrowienia od mojego ojca. Był u pana w OOC. I powiedział, że dalej pamięta dwie daty - bitwy pod Grunwaldem i tę drugą, o połączeniu Polski z Litwą"
PS. Bitwę pod Grunwaldem tłumaczyłem junakom na proporcjach składników do bimbru. Większość je znała z domu...

[Dany]

Ciekawią mnie te proporcje składników do bimbru.

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu, tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam