Dziennik kwarantanny 2020

[Zdzisław]

Dzień 1. Byliśmy całą rodziną w odwiedzinach u znajomych ojca za Odrą. Rzut kamieniem, ledwie kilka godzin. No i przy powrocie mieliśmy niespodziankę na granicy. Powiedziano nam, że jesteśmy objęci kwarantanną, bo w Niemczech już jest ten korano… koronawirus. Ale się ucieszyłem! Wreszcie odpocznę od tej cholernej nauki. Przedzwoniłem do szkoły i sekretarka powiedziała, że najważniejsze jest moje zdrowie.

Dzień 2. Co za ulga! Żadnych klasówek, odpytywań, żadnych przygotowań do nich. A zawsze tyle czasu mi zajmowały. Leżę i się byczę. Wspólnie postanowiliśmy, że na dwa tygodnie kwarantanny zaszywamy się w naszym domku na odludziu, wyłączamy telefony, radio i telewizor. Całkowity odlot. Drugi raz taka okazja może się nie powtórzyć.

Dzień 4. Tak mi się spodobało to leniuchowanie, że wczoraj nawet słowa nie wpisałem. Jednak sam sobie postanowiłem w czasie kwarantanny prowadzić ten dzienniczek, więc się zmusiłem i teraz wpisuję. Nawet nie wiedziałem, że mam tyle silnej woli.

Dzień 6. Dwa dni graliśmy w Chińczyka i warcaby. Ojciec wszystkie partie przegrał. A co, myślał, że młodsi teraz są głupsi, że tylko w komputerowe grają? Dobre jest takie oderwanie od świata.

Dzień 7. Jeszcze trochę pograliśmy, ale dla mnie już trochę za dużo. Co jest ze mną? Leniuchowania mam dość, grać mi się też nie chce. W życiu bym nie pomyślał, że takie coś napiszę. Pograłbym na telefonie, ale umówiliśmy się, że nie włączamy, a ja honorny jestem. Jak coś powiem, to powiem.

Dzień 10. Zaczynam powoli tęsknić za szkołą. Inni chyba też mają już dosyć tej kwarantanny. O byle co warczymy na siebie.

Dzień 13. Niech już się to skończy! Mam powyżej uszu. Chociaż nie lubię matematyka i tej kostycznej zołzy od fizyki, ale inni są całkiem w porządku. PS. Czy ja to naprawdę napisałem?!

Dzień 14. Rano. Hurra! Jutro wracam do szkoły.

Dzień 14. Południe. Odblokowałem telefon i przedzwoniłem do szkoły. Sekretarka bardzo się ucieszyła, bo się bała, co ze mną. Powiedziała, że od tygodnia szkoła jest zamknięta i nauczyciele uczą zdalnie. Mówiła, że ciągle dzwoniła do mnie, ale miałem wyłączony telefon. Nie musiała tego mówić, przecież sam wiedziałem. Mieli trochę kłopotów, ale wicedyrektor z nauczycielami jakoś wszystko sami ogarnęli. Fizyczka i matematyk wzięli wszystkie klasy, bo we wszystkich i tak uczą.

Dzień 14. Wieczór. Siedzę i myślę. No coś takiego?! Ten wicedyrektor stał się za bardzo obrotnym… a sam go na ten stołek przyjąłem. Taka podzięka?! Czyżbym żmiję na własnym łonie wyhodował? Ale mam jeszcze rok kadencji, coś znajdę na niego…

[Dany]

Dzień 6. A co, myślał że młodsi teraz są głupsi, że tylko w komputerowe grają?

- zgubiłeś przecinek przed "że"




Dzień 14. Wieczór.Siedzę i myślę. No coś takiego?! Ten wicedyrektor stał się za bardzo obrotnym… a sam go na ten stołek przyjąłem. Taka podzięka?! Czyżbym żmiję na własnym łonie wyhodował? Ale mam jeszcze rok kadencji, coś znajdę na niego…

- Ale zaskoczenie, myślałam, że dzienniczek prowadzi uczeń, a to nauczyciel.

Jedno jest dla mnie niejasne:
Fizyczka i matematyk wzięli wszystkie klasy, bo przecież mają te same przedmioty.
- Kto ma te same przedmioty?

[Zdzisław]

Dany - to jest problem pisania wypowiedzi czy zapisków bohatera - nie można pisać jak narracji - poprawnie literacko i bez dwuznaczności.
Dlatego świadomie opuściłem przecinek przed "że" - tak jak wielu popełnia ten błąd.
Zapis w dzienniku: "Fizyczka i matematyk wzięli wszystkie klasy, bo przecież mają te same przedmioty." - znowu jest skrótem myślowym dyrektora. Oznacza: "...(ogarnęli) wszystkie klasy, gdyż (we wszystkich) uczą swoich przedmiotów.

Ale, jak czytam, nie dla wszystkich jest zrozumiałe. To sygnał, więc zmienię wpis na "...bo we wszystkich i tak uczą". Dołożę też ten przecinek, aby nie raził jego brak

PS. Tak, czytelnik miał myśleć, że to pisze uczeń... aż do puenty. Udało się więc

[tcz]

Też myślem, że to dzienniczek ucznia.

[Dany]

PS. Tak, czytelnik miał myśleć, że to pisze uczeń... aż do puenty. Udało się więc

- Udało się, wprowadziłeś w błąd i to skutecznie, i jak widzę, nie tylko mnie.
Dobrze, że dopisałeś przecinek. Gdyby pisał to uczeń, to mogłoby być więcej błędów, ale to przecież pisał nauczyciel - dyrektor szkoły, więc nie powinno być żadnych niedociągnięć.

[Zdzisław]

Dany - wiesz, jakie błędy w pisowni robią wykształceni ludzie, nawet dyrektorzy w szkole?
Ale ok, przyjąłem, że dziennik prowadził dyrektor o wykształceniu polonistycznym

[Dany]

Myślę, że przecinek przed "że", to postawi nawet słaby uczeń.
Zgadzam się z Tobą, że błędy robią również wykształceni ludzie, np. w radiu czy telewizji.
Najbardziej drażni mnie - "wogle".

[Zdzisław]

..a. mnie jeszcze drażni "włanczam" oraz "poszłem".

PS. Pamiętam o dwóch wyjątkach, kiedy przed "że" nie wstawia się przecinka: "mimo że " oraz "chyba że".
PS 2. Polski język byłby łatwiejszy (czy piękniejszy?), gdyby do jego reguł zapisu nie było mnóstwa wyjątków.

[Dany]

Jeszcze - pomimo że, dlatego że, tak że, tyle że, jako że, tym bardziej że, zwłaszcza że, szczególnie że, i że, albo że, oraz że.

[Zdzisław]

Dany - dzięki za uzupełnienie. Można stwierdzić, iż w języku polskim w niektórych regułach jest czasem więcej wyjątków niż długości samej reguły. Ot i zagwozdka - przecież "wyjątek" (wyjątkowo) oznacza "w małej ilości coś odstającego od normy"

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu, tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam