Antolski twierdzi (chyba wie), że piwo działa wierszopędnie,
Więc pomyślałem – sprawdzić czas, rzecz całkowicie i dogłębnie.
Tu pierwszy szkopuł (takie coś, co alarmuje pomyślunek),
Bo nie „zapodał” dalej Mistrz, jaki, do czego, pić gatunek.
Więc sam musiałem (mus to mus), dokonać kilku żmudnych ćwiczeń
I tu, przed wami, jeszcze dziś, z moich doświadczeń się rozliczę:
Niezły sonecik – Żywców pięć, na fraszkę starczą ze trzy Grolche
Po zimnym Lechu (siedem, sześć) ballady wyjdą też niezgorsze,
Jakiś kuplecik – Żubry dwa, a po Ciechanie to limeryk,
Chcesz wyznać miłość (nie bez szans) – to piwo Reeds (co najmniej cztery).
Dębowe mocne (lubię to), może rozbłysnąć czymś lirycznym,
Lecz gdy jest Tatra (pięć lub sześć) powstanie wiersz patriotyczny.
Może się zdarzyć (któż to wie?), że różnie to u różnych działa
Więc niechaj sobie każdy sam, własny, ten piwny – kroi chałat,
Jednak ostrzegam (jakby co), nie można zbytnio być zawziętym
Bo mimo wszystko dobrze jest, świadomie zdążać do puenty.
Spójrzcie na Mistrza (podziw mam), ile zabiegów i finezji
Jaki magazyn, jaki trzos - by się zabierać do poezji.
Jeżeli jednak, właśnie dziś, nazwiecie twór ten - byle jakim,
Powód jest jeden - chytrość ma, wypiłem tanie dwa Wojaki.
.
