Przybrudzona złota ręka

[wierszman]

przepatruję życia pozszywane w księgę
zagięcia prostuję i klnę na potęgę
bo co raz to plamy krwawe

wśród kurzy zaspanych świadomość się wierci
lecz przecież to jeszcze nie wszyscy petenci
w sąd boży mamy zabawę


poskąpią milczenia
galanci natręci
nie szczędzą wzruszenia
wśród płytszych co śmierci
w duszącym powietrzu bez okien

a praca jak czyściec
na wskroś przedeptany
więc skoro zgniliście
a ja wam poddanym
dlaczego płyniecie potokiem


wychodzą stąd prochem choć przychodzą duchem
tu tabernakulum tu nie czas na skruchę
obłędnie wiruje błędnik

w padlinę przekuci już uzurpatorzy
a mór jest dla wolnych niech wolnych sen morzy
nie sypia boży urzędnik


i dźwięki i fobie
i wiercące światło
i płacz ku ozdobie
i zgrzyt gdy upadło
nie powiem nawet nie proście

i haftują z nerwów
stelaże na dusze
przejmuję lecz ster ów
i bosko się wzruszę
wbijając w nie pierwsze gwoździe

[tempeltuttle]

Hmmm....

[toinne]

Hej,

przeraziło mnie w pierwszym momencie tempo wiersza, on pędzi
jak jakaś z torów, po zboczu, w rzekę jeszcze czystą lokomotywa.

Ale to właśnie dobrze, dla wiersza:)

Trochę musiałem deszyfrować, pewnie fałszywie...

Mnie jakoś z nieudanym eksperymentem albo fuszerką
i odbiciem tegoż w naszej rzeczywistości się skojarzył.

Ukradł mi sporo czasu... ale nie żałuję.

Pozdrawiam serdecznie.