Portal literacki. Tu dowiesz się jak wzbogacić warsztat pisarski. Konstruktywna krytyka, mnóstwo ciekawych tekstów i komentarzy. Konkursy i zabawy literackie. Zajrzyj i zostań na dłużej w miłej atmosferze.
https://piszemy.pl/
zrównaj mnie z pulsem ziemi
w miejscu gdzie kończy się
zielona powłoka wsiąknę w żale
niech snują się jak cienie milczące
wsłucham się w pogłos kroków
zaszemrzesz w bieli fartucha i ścian
już nie mam więcej tajemnic
możesz nazwać mnie Julią
odartą z godności
jak butwiejąca dusza
Człowieka nie można obedrzeć z godności. Można go jedynie zniszczyć. Tak mi się pomyślało. A wiersz dobry. Pozdrówka.
Dziękuję, Zdzisławie 
Każdy stara się zachować coś w pamięci, by chociaż trochę przypominało dawne dobre czasy, by zachować swoją godność. Dla przykładu moja mama była niewidoma, ale nie od urodzenia lecz z choroby i poznawała nas po krokach.
Tak sobie skojarzyłam po przeczytaniu tego wiersza.
Pozdrawiam 
Mocno poruszył tęsknotą pożeniona z bólem.
Bardzo poetycko o chorobie 
Wystarczy człowieka uprzedmiotowić jak np. w szpitalu i już uszczerbek na godności.
Elu, dziękuje za refleksje
Morfeuszu, dziękuje
Antonello, zgadza się takie uprzedmiotowienie człowieka w szpitalu, gdy jest się tylko przypadkiem chorobowym, statystycznym numerem, jest uszczerbkiem na godności człowieka. Oczywiście nie w każdym przypadku. Dziękuję
smutna nadzieja pomieszana z żalem - ciekawie i ujmująco napisana sonata
Dziękuję, Jago
"obedrzeć"- słowo użyte w sensie: pozbawić godności- to bardzo trafne określenie na odczucia pacjenta, szczególnie tego, który nic przy sobie sam nie może zrobić, a ma pełną świadomość.
Dobry wiersz.
Dany, zgadza się, o takie właśnie poczucie bezradności, niemocy chodzi, można poczuć się
wtedy ,,odartym z godności.'' Dziękuję za refleksje
Po przeczytaniu pomyślałem identycznie jak Ty. Numen statystyczny. Wiele takich numerów* widziałem, do których nikt nie podchodził choćby z banalnym pytaniem: jak się czujesz? Większość personelu była zajęta przekształcaniem człowieka na numer statystyczny jednostki chorobowej. Tak się czułem. I tak dobrze, że mi go nie wytatuowali na przedramieniu - czarny humor 
Wiersz - wszystko na swoim miejscu
Tak, Echo, dokładnie jak piszesz, tak można się poczuć, człowiek w rzeczywistości
szpitalnej przestaje być indywidualną jednostką, staje się jednostką chorobową, zapisaną w lekarskich statystykach. Dziękuję za Twoje przemyślenia
Pozytywny przykład komunikowania się pielęgniarki z pacjentem:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid ... =3&theater
Tcz noooo 
Koniec miesiąca, utwór przenoszę do Poezji. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam
gratuluję:)
Wiersz ten zdobył tytuł Wiersza Miesiąca lipca.
Serdecznie gratulujemy, tytuł zostanie dopisany do profilu autorki, a wiersz przeniesiony na Górną półkę.
Również serdecznie gratuluję, a nagrodzony utwór zamieszczam na stronie naszego klubu na Facebooku.
https://www.facebook.com/Serwis.literacko.edukacyjny
Można klikać polubienia
Gratulacje Lidiuszo