Już niedługo zakwitną nenufary

[Gelsomina]

Otwórz okno. Jak to nie chcesz?
Uchyl drzwi i przestań płakać.
Tu jest tylko szare miejsce,
a tam świat w kolorach lata.

Kocie łby wygrzane w słońcu
zamieniają się w polanę.
W śpiewie ptaków słychać: chodź tu,
upleć z mleczy komuś wianek.

Pod robinią akacjową
przystań, aby poczuć zapach
białych kwiatów, które ronią
z kiści płatki – spójrz, to mapa.

Zaprowadzi do jeziora
ukrytego za drzewami.
Słyszysz, wiatr w koronach woła –
wreszcie dajesz się omamić.

Brzydka szarość sfruwa z ramion,
jakby miała skrzydła ważki.
Lekkim krokiem idziesz nago,
śmiało, przecież nikt nie patrzy.

I zanurzasz się powoli,
dając ciału orzeźwienie.
Teraz nic już nie zaboli,
szczęściem chwilę promieniejesz.

Wachlarz z włosów na powierzchni,
szybko tonie złoty wianek.
Nie udało się nic zmienić,
barwy lata jednak szare.

[Zdzisław]

Przyjemnie się czyta, ale niezbyt chwytam przesłanie wiersza, a zwłaszcza puentę; widocznie to moje ograniczenie.

PS. Nie jestem pewien (niech się wypowiedzą znawcy od interpunkcji), ale w dwóch miejscach wstawiłbym przecinki:
- po: "jak to" (strofa 1. wers 1.),
- po: "spójrz" (s.3., w.4.).

[Gelsomina]

Przyznam, że tekst był bez interpunkcji. Wstawiłam ją przed chwilą, więc każda sugestia się przyda.
Dziękuję za przystanięcie, mimo że przesłanie nie trafiło na podatny grunt.

[Gelsomina]

Po spójrz* tak, ale co do pierwszego uważam, że nie. Jak to nie chcesz? Dlaczego nie chcesz?

[elafel]

Wachlarz z włosów na powierzchni,
szybko tonie złoty wianek.
Nie udało się nic zmienić,
barwy lata jednak szare.

Zatopić się, a może utopić, w jeziorze z nenufarami. Mnie się wiersz podoba. Jest bardzo realistyczny i delikatnie prowadzi czytelnika w nurty wody.

[Gelsomina]

Dziękuję za podobanie, Eli To stary tekst, ale mam do niego sentyment. Do nenufarów jeszcze daleko, ale wspomnieć o nich można zawsze

[Dany]

Brzydka szarość sfruwa z ramion,
jakby miała skrzydła ważki.
...
szczęściem chwilę promieniejesz.
...
szybko tonie złoty wianek.
Nie udało się nic zmienić,
barwy lata jednak szare.

Podmiot liryczny chce zmienić szarość życia w kolory lata. Wydaje się jej, że zanurzając się w jeziorze, zmyje z siebie tę szarość, która ją dopadła, ale niestety... nic nie udało się zmienić, szarość trwa.
ładny wiersz

[Gelsomina]

Dziękuję Dany. Niekiedy, mimo szczerych chęci, nie daje się zmienić na lepsze swojego życia. A każda kolejna próba kończy się frustracją.

[Lotta]

Bardzo ładnie to wszystko opisałaś. Podoba mi się tu chyba wszystko, od klimatu po zastosowane rymy. Czułam aż te zapachy i to orzeźwienie. Ciekawi mnie, ile taki wiersz zajął Ci czasu? Nie chodzi mi o poprawianie go po odstawieniu, by być obiektywnym. Mam na myśli, czy napisałaś całość jednym tchem, a może pisałaś go dłużej?

[Gelsomina]

Dziękuję, Lotto.

Nie odpowiem na to pytanie, bo dawno to napisałam. Nie pamiętam. Różnie bywa. Muszę mieć wenę, a nad resztą i tak trzeba popracować, raz dłużej, raz krócej.
Pozdrawiam

[bodek]

ciekawie opisane, pachnące. pozdrawiam

[Gelsomina]

Miło, bodziu. Wpadaj częściej. Z wierszami.

[bodek]

postaram się

[grazyna]

pięknie Gelsuniu:):) z przyjemnością przeczytałam:)

[Gelsomina]

Dziękuję, Grażynko

[Autsajder1303]

Gelso, widać, że włożyłaś w ten wiersz dużo serca. Ładne rymy, fajne przerzutnie, no i nastrój taki pozytywny, że aż się można uśmiechnąć. Podoba się
PS: Ekstra tytuł

[Gelsomina]

Dziękuję, Aut
Miło, że odczytałeś go pozytywnie, bo rzeczywiście bohaterka była szczęśliwa, przez chwilę, ale jednak. Poza tym tytuł ma wydźwięk pozytywny.
Lubię nadawać tytuły, myśleć nad nimi. Czasem są ważniejsze od treści.

[Zdzisław]

Gelsomino:
co do frazy "Jak to nie chcesz?" - i Ty masz rację, i ja Zapis zależy od zamysłu, który chcemy przekazać:
*Jak to nie chcesz? (bez przecinka - pytanie retoryczne).
*Jak to, nie chcesz?! (z przecinkiem - zdziwienie, podbite wykrzyknikiem).

[Gelsomina]

I okej. Tu jest ta wersja bez zdziwienia.

[elafel]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu, tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam