Anielewicze

[bielan]

Esterka lepiła garnki rannym milczeniem
ofiarą bez słów odciskała kształty
na jej policzkach cienie przyjaciół
tych co im śmierć rozświetliła twarze
rodziny co odmawia kadisz na podwórku
i dzieci
co brukiew jedzą na śniadanie

W jej natchnieniach wtopionych w glinę
shoah nie istnieje
sny płyną jak dawniej
na sznurku schną wyprane opaski
skrzypki na Chłodnej popiskują rzewnie
modlitwę z bruku ktoś podniósł
i zasnął

[ovoc_ziemii]

Do wiersza warto zajrzeć. Najpierw omijałam go szerokim łukiem, ale w końcu zajrzałam i stwierdzam, że to Twój najmniej hermetycznych utworów, jaki tu czytałam. Mało tego, nie zawiera w odróżnieniu od innych oschłego, encyklopedycznego słownictwa, a za to ulepiłeś dla mnie bardzo ciekawy obraz.

Jeśli chodzi o formę - nie mam zarzutów.

Esterka lepiła garnki rannym milczeniem - to dla mnie niezły wers. Ranne milczenie rozumiem na dwa sposoby.

Brawo!

[kurtz]

Mocne, wyraziste, obrazowe, bez taniego sentymentalizmu. To tu się jednak da przeczytać dobry wiersz.

[tomek]

Jam jest trzeci chwalący pana

bielana :lmao:

[Eitheror]

To trzeci twój, mój ulubiony.

[Marek Ken]

Jeden z najpiękniejszych wierszy Autora...

[zielone_myśli]

Podpisuję się pod pochwałami bo wiersz dla mnie z "górnej półki".

[tomek]

Proponuję też na górną półkę.

[Refren]

Takie sobie, dużo ''awangardy" a mało treści. Coś oryginalnego na siłę. Żadnej myśli, żadnej puenty. mogłem nie czytać.

Esterka lepiła garnki rannym milczeniem - mogła też lepić poranną palaniną
ofiarą bez słów odciskała kształty - mogła też szczęsciarzem z palaniną na ustach odciskac...
na jej policzkach cienie przyjaciół - nadmiar wyobrażni, a reszta jest konsekwencją pierwszychtrzech linijek
tych co im śmierć rozświetliła twarze
rodziny co odmawia kadisz na podwórku
i dzieci
co brukiew jedzą na śniadanie

W jej natchnieniach wtopionych w glinę
shoah nie istnieje
sny płyną jak dawniej
na sznurku schną wyprane opaski
skrzypki na Chłodnej popiskują rzewnie
modlitwę z bruku ktoś podniósł
i zasnął

Jednym słowem; pozowanie na awngardzistę

[ovoc_ziemii]

Według mnie to utwór na górną półkę. Być może nie ma w nim nowatorstwa, ale za to jest sprawnie napisany tekst, który przedstawia wyrazisty obraz. Oby więcej takich na portalu!

[bielan]

Takie sobie, dużo ''awangardy" a mało treści. Coś oryginalnego na siłę. Żadnej myśli, żadnej puenty. mogłem nie czytać.

Esterka lepiła garnki rannym milczeniem - mogła też lepić poranną palaniną
ofiarą bez słów odciskała kształty - mogła też szczęsciarzem z palaniną na ustach odciskac...
na jej policzkach cienie przyjaciół - nadmiar wyobrażni, a reszta jest konsekwencją pierwszychtrzech linijek
tych co im śmierć rozświetliła twarze
rodziny co odmawia kadisz na podwórku
i dzieci
co brukiew jedzą na śniadanie

W jej natchnieniach wtopionych w glinę
shoah nie istnieje
sny płyną jak dawniej
na sznurku schną wyprane opaski
skrzypki na Chłodnej popiskują rzewnie
modlitwę z bruku ktoś podniósł
i zasnął

Jednym słowem; pozowanie na awngardzistę

Przyjąłem - ale dla mnie Pański komentarz to dopiero awangarda... bądź raczej garda przed poczuciem pewnego rąbka sentymentu. Szukał Pan pomarańczowego Przebiśniega a tu jedynie komosa... no cóż

zdrowia życzę