Pewnik: twórczość wymaga - od autora i odbiorcy – wysiłku. Kiedy uświadamiamy sobie, że nie jest bezmyślną balangą, pojmujemy równocześnie, że choć jesteśmy zajęci pościgiem za teraźniejszością, to gdy zdarzy się nam powrót do lektur z czasu dzieciństwa, okazuje się nagle, że te zapomniane książki, wyrzucone w nicość i zastąpione nowymi - ciągle w nas tkwią.
Są obecne tak bardzo, że często nie zdajmy sobie sprawy, jak. Gdyż nie możemy zrezygnować ze wspomnień. Nie potrafimy też porzucić myśli, że pomiędzy naszą młodością, a obecnym życiem, istnieje tajemna, podskórna więź. Toteż daremnie stawiamy opór faktom: to, kim jesteśmy obecnie, wynika z naszych przeszłych autopsji. I nic nie poradzimy: bywamy więc przez te autopsje – ukształtowani. Na zawsze uformowani przez czytanie.
Ponieważ ich adresata nie interesują certyfikaty, listy rankingowe, literackie spartakiady, wyścigi na Parnas, przyczynkarstwo i majsterkowanie w hipotezach. Nie chce kłopotać się komasacyjnymi sposobami rozumienia i odczytania tekstu zaproponowanego przez autora. Ani trochę nie pragnie suflera dla swojego zachwytu; ma własny wzrok, dysponuje prywatną wrażliwością i inteligencją, niejednokrotnie lepszą od inteligencji krytyka - instruktora, bo bez wędzidła jego gustu, nie musi więc słyszeć jego dydaktycznych pochrząkiwań. On chce wiadomości o tym, jakiego rodzaju jest to książka, czy nadaje się tylko do czytania w tramwaju, albo czy są to intelektualne pomyje, jeszcze jeden fabularny andrut.
