Teatr plus

[Owsianko]

Kiedy byłem mały, rodzice zabierali mnie do teatru. Miałem wtedy siedem lat, a przedstawienia należały do nudziarstw dla dużych. W tym wieku nie lubi się zabaw wymagających skupienia. Zwłaszcza tego, że pod groźbą uszczypnięcia, nie było wolno było szeleścić sreberkami. Jednak już wtedy należałem do niedojrzałych zgredów i lubiłem te sadyzmy; magia teatru, szelest sukien, aktorki, aktorzy, wszystko to działało mi na wyobraźnię.

Rodzice, a zwłaszcza mój Tata, chodzili do teatru częściej, niż sąsiad na jednego. Na dodatek był z ojca kinoman. Na filmach się znał i mógł o nich godzinami. A że pracę miał terenową i całymi tygodniami przebywał poza domem, obejrzanych przez niego, nie sposób policzyć. Z każdej podróży przywoził po dwa – trzy programy teatralne. Dzięki nim znałem obsadę, treść sztuki, nazwisko reżysera, najlepsze recenzje, a z opowiadań Taty dowiadywałem się, czy uczestniczył w WYDARZENIU, czy zbiorowej stracie czasu.

Teraz wędruję po tych oprawionych programach z Polski i odkurzam pamięć tamtych chwil, tamtego świata. Zebrane w jedną książkę, mają sens inny dla mnie i inny miały dla mojego ojca. Dla niego stanowiły zapis konkretnej rzeczywistości, konkretnych dat i miejsc, dla mnie natomiast były świadectwem istnienia, którego już nie ma. Bo nie ma już rodzinnych pójść do teatru, kina, opery, na koncert. I to nie dlatego, że ludziom się nie chce. Chciałoby im się chcieć, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, lecz mam wątpliwości, czy mieliby za co.

[jaga]

fajne masz wspomnienia kulturalne.
Ja na przedstawienia teatralne chodziłam tylko ze szkołą.
Kiedyś, przynajmniej w moim regionie obowiązkowe było wyjście do teatru przynajmniej 4 razy do roku.
Obowiązywał nienaganny strój (wtedy mundurek).

[elafel]

Chciałoby im się chcieć, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, lecz mam wątpliwości, czy mieliby za co.

Wszystko ok, ale z ostatnim zdaniem się nie zgadzam. Nie "za co", a raczej "na co". Wszyscy narzekają ( no prawie wszyscy) na drożyznę, a jak jestem w sklepach, to widzę pełne koszyki zakupów, a większość z nich, nie jest tak zwanej pierwszej potrzeby. Z łatwością znaleźli by na bilet do opery czy teatru, tylko raczej nie widzą takiej potrzeby. Kto chodził kiedyś, to i będzie chodził, jak oczywiście znajdzie coś godnego uwagi.

[Owsianko]

elafel
Jest na co, lecz nie koncentruję się na „koszykowcach” podjeżdżających tirami pod biedronkę. Mówię o klepiących biedę po nędzy. Są dobre teatry z dobrymi spektaklami. Zajdź kiedyś do Jandy, to przyznasz mi rację.

[elafel]

Do Jandy nigdy nie pójdę, zdecydowanie wolę inne miejsca. Tak nawiasem, to nie mówiłam o podjeżdżających tirami, tylko o tych, których obserwację każdego dnia i nie napisałam, że wszyscy. Zauważyłam, że tych klepiących biedę jest coraz mniej i to mnie cieszy.

[Owsianko]

elafel koszykowców też przybywa od groma i ta dysproporcja cieszy mniej. Jandy możesz nie znosić ze względu na poglądy polityczne, ale oprócz tego jest świetną aktorką

[elafel]

Jakich znowu "koszykowców"? Nie interesują mnie poglądy polityczne pani Jandy.
Z Twojego tekstu wynikało, że wszyscy Polacy klepią taką biedę, że nie mogą sobie kupić biletu do teatru, a ja mam odmienne zdanie i tyle w tym temacie chciałam powiedzieć.
Można zastanawiać się "na co pójść", bo wybór jest i to chciałam powiedzieć.

[Owsianko]

elafel
no to różnimy się całkowicie. Nie wszyscy klepią biedę i nie każdego nie stać na rozrywką. W pojedynkę lub z osobą towarzyszącą, owszem. Ale już w trójkę, czy czwórkę, to wyzwanie dla domowego budżetu i spory dylemat.

[elafel]

no to różnimy się całkowicie. Nie wszyscy klepią biedę i nie każdego nie stać na rozrywką.

To jednak się nie różnimy w tym temacie, bo to właśnie napisałam.
Nie codziennie chodzimy całą rodziną do kina, teatru itd ... Budżet domowy trzeba planować. Tak dla przykładu : jeżeli koniecznie do pani Jandy w trzy osoby, to koszt 480,-(Nie bardzo rozumiem dlaczego taka cena?) Można pójść, owszem, ale można to potraktować jako prezent na przykład na urodziny jednego członka rodziny. Czy trzeba tam iść codziennie? Każdego dnia to raczej się idzie z rodziną na spacer do parku.
W Teatrze Polskim ta sama rodzina, za te same pieniądze może pójść dwa razy.
Dlatego napisałam, że jest wybór "na co".

[tcz]

Nie tylko z powodu ceny ludzie nie chodzą do teatru, czy kina. Inny powód braku nimi zainteresowania , to zmiana stylu życia. Młodzi ludzie częściej wybierają, na przykład, koncerty rockowe lub diskoteki, niż kino albo teatr. Inna sprawa, że tylko atrakcyjne spektakle teatralne i kinowe potrafią przyciągnąć widza.
Duży wpływ na nasze przyzwyczajenia pod tym względem miała również pandemia.
Nawiązując do tytułu, rząd mógłby poprawić sytuację pod tym względem, wprowadzając świadczenie kulturalne plus.
Co do naszego koszyka żywnościowego, to na pewno nam zubożał.

[Dany]

W dzieciństwie do teatru, czy opery chodziłam tylko ze szkołą. Do kina natomiast bardzo często, bo tata pracował jako kinooperator i mieliśmy darmowe wejściówki.
Wtedy rodzicom nie powodziło się za dobrze, więc uważali, że szkoła świetnie tę lukę w naszej edukacji w tym kierunku - wypełnia.

Teraz jest różnie, są tacy i tacy, tzn. i biedni, i tacy, którym powodzi się trochę lepiej.

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu, gdzie też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.