Po przycichnięciu i wybrzmieniu komentarzy, słów krytyki i opadnięciu kurzu głupoty, w pełnym komforcie i spokoju zasiadłem do filmu Władysława Pasikowskiego "Pokłosie". W dłoni swej dzierżąc kubek z gorącą herbatą uruchomiłem DVD. Znałem opinie i słowa wypowiedziane pod adresem reżysera, aktorów i całej polskiej kinematografii, jakoby obraz przedstawiony miał być antypolski i nie do przyjęcia. Powodowała mną ciekawość, ale też obawa, z czym przyszło się zmierzyć.
Już po spotkaniu braci Kalina, mroczny tunel rozświetliło światło. Poustawiane w szyku cmentarnym tablice nagrobne, jak wyrzuty sumienia ukazały zamysł artystów. Zacząłem rozumieć oburzenie i zatwardziały upór środowisk na nie. Gra aktorska Ireneusza Czopa i Macieja Stuhra mogła się komuś nie podobać, wszak nie wszyscy muszą ich rozumieć i zwyczajnie lubić. Ale ubieranie ich i reżysera w kubraczek szerzenia antypolskości, wyzwiska pod ich adresem, zastraszanie to zwyczajna, wyjątkowa nam Polakom głupota nienawiści wszystkiego i wszystkich. Takie nasze wewnętrzne piekiełko, wyłuskiwanie z sukcesów ziaren goryczy.
Film w całości jest świetny, trzyma w niepewności i napięciu. Zmusza do wysiłku intelektualnego i głębokiego zastanowienia się nad sobą. Nad swoimi grzechami, zbrodnią nienawiści, zawiści i podłości. Która niemal na każdym kroku nam towarzyszy. Wielokrotnie obserwowałem chęć „uśmiercenia sąsiada” za to, że lepiej mu się wiedzie, że ma więcej kasy, czy zwykłego szczęścia. Nie chcę nikogo osądzać za wypowiedziane słowa, szyderstwa, ale tak trzeźwo myśląc to uważam, że właśnie ci ludzie „pozamykali stodoły i podłożyli ogień”. Ogień głupoty zagłuszając prawdę, chcąc zniewolić czujność na ból, krzywdę i cierpienie. Aktorzy wdrapali się na wyżyny swoich umiejętności, grali prawdziwie i szczerze. Nie mnie oceniać ich kunszt i profesjonalizm zawodowy, ale muszę powiedzieć jedno – dziękuję.
Przed reżyserem chylę czoło, za doskonały obraz i wyjątkowy przekaz, póki tacy twórcy jak Władysław Pasikowski robią Polskie kino, póty warto będzie je oglądać.
to moje odczucia i słowo za kinem prawdziwym, nie chałą komercyjną. Drugim filmem który mobilizuje do zatrzymania i zastanowienia się jest "Obława" zdecydowanie polecam 
