Ewa Blusiewicz – ekfraza obrazu z krzesłami i górami

[jaga]

zaliczyłabym ten wiersz do poetyckiej prozy, przydałby się inny zapis
tak jak na prozę przystało.

U Ciebie wyszło - trochę listu trochę prozy

[Dany]

Też szukałam nazwy obrazu, ale obraz jest bez nazwy. Widocznie mamy sobie sami go nazwać. Mamy puścić wodze wyobraźni

[elafel]

Obraz jest smutny, ale swoim pięknem powoduje, że smutek znika z twarzy.
Człowiek staje się szczęśliwy. Kruszy kajdany oraz łańcuchy melancholii i się uśmiecha.
Dwa krzesła na dole dzieła, są puste, jakby ktoś zaraz chciałby na nich wygodnie usiąść,
odprężyć się i z łykiem relaksu oraz wytchnienia podziwiać trzy góry.
Swoimi ostrymi szczytami dotykają białego nieba. Niebo jest bezchmurne.
Może szczyty wysokich gór nad urokliwym jeziorem je wydrapały.
W oddali widać kościół z dwoma wieżami, stojący nad brzegiem
smutnego i szarego jeziora. Może mieszka tam właściciel tych dwóch pustych krzeseł?

Tak trochę pocięłam usuwając początek "Drogi obrazie". Osobiście zrezygnowałabym z formy listu.
Mam nadzieję, że nie uraziłam. Pozdrawiam

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam