Zobaczymy jak będzie. Pozdrawiam i życzę miłej lektury. Tekst nie jest długi 
Miejsce zdarzenia: Dom poety, godzina czwarta po południu.
Akt pierwszy scena pierwsza:
Poeta cierpi: z pełną gracji dramaturgią, aż go cisną kalesony.
- O ja nieszczęsny, martwy w swoich słowach, duszę swą duszę, co noc, co dzień, od nowa.
Bo świat mój jest pełen niegodziwości, w poezji jest żyć, ach dużo prościej!
Akt pierwszy, scena druga:
Poeta do muzy:
- Zupa od łez ciut za słona, jak wiersze.
U stóp twoich miła skonam, nieszczęście.
Muza: Nie od łez słona zupa nie od łez mój miły, w tym drugim garnku twe onuce się warzyły.
Akt pierwszy, scena trzecia:
Poeta znowu cierpi:
- Cóż to za los pokarał mnie pechem,
czy białogłowo już masz uciechę,
żem zamiast strawą się dziś uraczyć
chłepcę swój brud, jak syn sobaczy?
Muza:
- czemu to ja mam być winna temu,
że się przeglądasz we własnym cieniu?
"O ja nieszczęsny" mój pępek świata,
nie będę wiecznie nad tobą latać.
Akt drugi, scena pierwsza:
Poeta strzela focha.
- Czy ty mnie jeszcze choć trochę kochasz?
To ja tu cierpię dla ciebie w sztuce, a ty mi na obiad, dajesz onuce?
- Wyjmij ten łeb w końcu z zadka poeto,
wiesz co to znaczy współżyć z kobietą?
Co jeśli przyjdzie głodna po pracy?
Czym ją poeto, wierszem uraczysz?
A jeśli powie, że boli ją głowa, jak jej pomożesz, tabletką w słowach?
Akt drugi, scena druga:
Poeta wychodzi... z siebie, staje obok, fuka na prawo i lewo, tupie nogą.
- Och jaki świat jest zły i niedobry,
zwykłej rozmowy się nie da odbyć,
bez uprzedzenia, bez zbędnych potrzeb.
Mogłem to zjeść i zamknąć mordę.
Muza nabiła poetę w butelkę po oranżadzie.
- Mój ci on Boże, choć czasem tępy, trzeba mu trochę wzrok wyostrzyć,
Chodź wierszokleto, już się nie wstydź,
doczekasz znów kolejnej wiosny.
dziękuję za mile słowa. Pozdrawiam również.