Bilet do wieczności

[Z. Antolski]

Wszystkie fotografie z dzieciństwa, jakie mam w swoim szumnie mówiąc archiwum domowym, wykonał pan Bolek, nauczyciel ze wsi Pełczyska. Fanatyk fotografii i amator wina z głogu, które własnoręcznie nastawiał w pękatych gąsiorach. Całą pamięć dzieciństwa zawdzięczam panu Bolkowi.
Czasem dziwię się, skąd u niego brała się ta chęć działania, urządzania uczniowskich zawodów, wycieczek, nauczycielskich imienin, sylwestrów, potańcówek. Nigdy się nie zniechęcał, nie smucił, nie rezygnował. Nieustannie z aparatem, bez przerwy pstrykał, każdą chwilę, każdy moment, ciągle utrwalał. Myślę, że może bał się przemijania. Wszystkie fotografie rozdawał swoim modelom, jak bilety do nieskończoności, do wieczności?
Co niedzielę stał pod kościołem z kawalerką, naturalny przywódca, żaden tam wychuchany nauczycielina, ciągle z nosem w papierach. Nic z tych rzeczy, na każdej zabawie musiał być pierwszy. Nie mogły się bez niego obejść, żadne chrzciny, wesele, imieniny.
Pierwszy w bufecie, ale do końca trzeźwy, kiedy już wszyscy pod stołami, w krzakach, bebłający bezsilnie, on uśmiechnięty, rycerski, zawsze usłużny dla pań, całuję rączki, a jakże...

[Rafał Bardzki]

Teraz wszyscy pstrykają. Cała magia fotografii gdzieś uleciała. Kto potrafił robić zdjęcia i je później wywoływać to był ktoś. Cieszył się szacunkiem i uznaniem. Już chociażby z tego powodu pan Bolek nie mógł sobie zapewne pozwolić na chwilę zapomnienia.

[Z. Antolski]

Pewnie tak, ale był niesłychanie żywotny. Całe jego wielkie archiwum, po jego śmierci jego żona wywaliła na śmietnik. Podobno nie byli dobranym małżeństwem.
Niestety, nie było mnie przy tym śmietniku.

[Rafał Bardzki]

Tak to jest. Jedni po śmierci pamiętają drudzy... . Pozwolisz, że nie będę rozwijał dalej tej myśli.

[Gelsomina]

Znać takiego pana Bolka, to zaszczyt. Wspaniałe wspomnienie, wspaniałego człowieka. Pozdrawiam:)

[Dany]

Tak pisałeś, że myślałam o nim, jako o kawalerze. Dopiero w komentarzu wspomniałeś, że było żonaty i że to nie był udany związek.
Rafał nie chciał rozwijać tego wątku, a ja go rozwinę i stanę po drugiej stronie barykady.
Nie mogły się bez niego obejść, żadne chrzciny, wesele, imieniny...

- a żona w domu?

...uśmiechnięty, rycerski, zawsze usłużny dla pań, całuję rączki, a jakże...

Rycerski, usłużny dla pań, a jaki był dla żony?

Może przez te fotografowanie, ciągłe udzielanie się na zewnątrz, nastąpił rozłam w ich małżeństwie i po jego śmierci, żona wyrzuciła jego archiwum, które nie było ich wspólną pamiątką, a wręcz przeciwnie?

[Gelsomina]

Od tej strony nie spojrzałam, ale Danny może mieć rację.

[Dany]

Oj, wcale nie muszę mieć racji, to autor zna go lepiej.

[Z. Antolski]

Dany, pan Bolek ożenił się później, już po tym opowiadaniu. Ale jego żona była 25 lat młodsza i wyszła za niego zdaje się z braku innych kandydatów. Z tego, co ludzie mówili, to ciągle się kłócili, ona była wiecznie niezadowolona. Nie osadzam nikogo, mieli różne charaktery, ona była domatorką, a on na imprezach, dusza towarzystwa.
Masz rację, ze wyrzucenie archiwum, to był rodzaj zemsty, oczyszczenie mieszkania ze wspomnień.

[Lailach]

No tak. Wspomniałam właśnie utracone archiwum mojego kuzyna, który nagle, w wieku podeszłym ożenił się. Małżeństwo nie trwało długo bo odszedł z tego świata gdzieś po miesiącu. A archiwum przepadło. Żal.
Gdyby nie fotografie to nie znalibyśmy przynajmniej części przeszłości. Bo opisy...bywają różne, często bajką zabarwione

[Rafał Bardzki]

Być może pan Bolek świętym nie był, ale pamiętam jak ja musiałem w końcu zacząć pozbywać się rzeczy po śmierci ojca. Nie wszystko można sobie zachować czy obdarować rodzinę. Gówniarz wtedy byłem, ale na tyle duży, że mogłem o tym współdecydować. To dla mnie był straszny czas. Tak jakbym współpracował ze śmiercią i w jakimś sensie razem z nią zacierał fizyczne dowody jego obecności. Okropność.

[Lailach]

Ja już po kilku członkach rodziny. I doszłam do wniosku, że nie należy zbyt wiele gromadzić bo potem rodzina ma smutny i trudny problem. Dlatego co jakiś czas robię czystkę.

[elafel]

Zdjęcia są ok. Lubię oglądać stare fotografie. Wspominać.
Nie lubię swoich zdjęć ;P