"Mama"

[Kowalska]

Moja mama umarła, ale to było jakiś czas temu.
Nie boli, ale wtedy chyba też nie bolało, nie byłyśmy sobie bliskie.
Zostawiła po sobie dwie szafy dwudrzwiowe z nadstawkami, pełne ubrań, kompotów, konserw, ogórków kiszonych.
Kilka witryn wypełnionych angielską porcelaną, alabastrowego konika po swojej mamie. Kryształową misę na owoce po swojej babci. Kilka wazoników i stosy albumów z ubiegłych stuleci, wypisy z ksiąg parafialnych: akty chrztu, ślubu, zgonu, których nikt nie chce.
Książki w języku polskim i niemieckim. Kilka zapisanych kartek z zakupami, włączone pranie, garnek z zupą pomidorową i kotlety mielone. Świeczniki i puzderka zdobione kobaltem, gobeliny tkane przez siebie i trochę biżuterii.
A poza tym wszystkim zostałam jeszcze ja, na środku pokoju i myśl jak opróżnić życie, którego nie ma.
Jak wyrzucić do śmieci filiżankę z której wczoraj piła kawę, książki przeglądane jej dłonią oddać na makulaturę.
W powietrzu jeszcze unosi się zapach jej perfum, woda kapie, bo nie umiała wymienić uszczelki.
Przecież my się nawet nie lubiłyśmy, nie znałyśmy. Urodziła się w Dortmundzie, zmarła w Monchengladbach z krótkim epizodem w Szczecinie. Nawet nie wiem czy było jej dobrze w tej blond peruce?
Na stole obrus robiony na szydełku przez babcię, rozłożony jej ręką. I cisza przerywana tykaniem zegara, który jeszcze zdążyła nakręcić.
Od czego zacząć wyrzucać? Jeszcze ciągle kwitną pelargonie wczoraj podlane przez ciebie.
A cisza wciąż trwa samotna w tym pokoju gdzie nikt tak naprawdę nikogo nie potrzebuje i nikogo nie kochał.
A jednak żal wyrzucić to wszystko, co ma swoją historię i duszę.

[Antonella]

Intrygująco przedstawiony stan po śmierci osoby bliskiej z racji więzów krwi, a jednak obcej. Gładko się czyta

Moenchengladbach

[Kowalska]

Antonella dziękuję, miło, że poczytanie:)
Dwie obce osoby z jednynch

[echo]

Dobrze ujęłaś stan po i co po nas zostaje... dzieci i przez całe życie gromadzone rzeczy, nikomu niepotrzebne. Właśnie tak to widzę i odczuwam.

Jak wyrzucić do śmieci filiżankę(,) z której wczoraj piła kawę, książki przeglądane jej dłonią oddać na makulaturę.

Nawet nie wiem(,) czy było jej dobrze w tej blond peruce?

A cisza wciąż trwa samotna w tym pokoju(,) gdzie nikt tak naprawdę nikogo nie potrzebuje i nikogo nie kochał.

A jednak żal wyrzucić to wszystko(,) co ma swoją historię i duszę.

[Kowalska]

Dziękuję, przecinki poprawiłam

[Gelsomina]

Tekst bardzo osobisty, ale dla mnie za dużo wymieniania przedmiotów.
Oczywiście to tylko subiektywne odczucie. I tak przeczytałam ze wzruszeniem

[Kowalska]

Gelsomino, dziękuję za odwiedziny, wymieniać było by można jeszcze wiele, i tak się mocno ograniczyłam :lmao:

[elafel]

Zastanawiam się co zostanie po mnie. Kilka przedmiotów, ból czy ciepłe wspomnienie. W ciekawy sposób przedstawiłaś ten stan, który każdy przeżywa inaczej. Tekst zatrzymał.

[spirytysta]

Urodziła się w Dortmundzie, zmarła w Monchengladbach z krótkim epizodem w Szczecinie.

Zmarła z krótkim epizodem? Coś zgrzytnęło stylistycznie.

Generalnie dobry przyczynek do stworzenia czegoś większego. Jako wycinek większej całości byłoby ok.

[tcz]

Wzruszający tekst.

[Dany]

Przecież my się nawet nie lubiłyśmy, nie znałyśmy.
...
A cisza wciąż trwa samotna w tym pokoju gdzie nikt tak naprawdę nikogo nie potrzebuje i nikogo nie kochał.
A jednak żal wyrzucić to wszystko, co ma swoją historię i duszę.

To było chyba bardzo przykre dla Ciebie. Rozumiem, że byłaś w rozterce, sprzątając mieszkanie, co zachować, a co wyrzucić. Sprowadzenie do Polski wszystkiego- było niemożliwe. Filiżanki jednak nie wyrzuciłaś

[Kowalska]

Danusiu to straszna trauma, nie tylko filiżanki nie wyrzuciłam Wzięłam wiele pamiątek. Dziękuję za wizytę pod tekstem

[ Dodano: 2019-03-13, 09:35 ]
Dziękuję wszystkim za komentarze.

[Przemysław Piotrowicz]

Ostatnim zdaniem w mojej ocenie zepsułaś tekst. Ale może dlatego że ja lepiej odnajduję się w poezji i nie lubię jak wszystko zostaje dopowiedziane, bez miejsca dla czytelnika. Ostatnie zdanie budowało się samo w miarę czytania.