Żal

[Z. Antolski]

Józek pochodził ze wsi, jak ja. Ale ja byłem synem nauczycieli, a on zwykłych chłopów. Mimo to był niezwykle oczytany, ubierał się w modne ciuchy, nosił długie, hippisowskie włosy i pisał wiersze. Spotkaliśmy się na studiach pedagogicznych. Zaprzyjaźniliśmy się i spędzaliśmy razem wiele czasu. Odwiedzałem go w akademiku, bo ja mieszkałem z rodzicami w bloku. Józek wydał swoją debiutancką książkę pt. "Do końca bieg".
Po jakimś czasie wyjechał z Kielc i wstąpił na Uniwersytet w Warszawie. Przyjeżdżał do Kielc w miarę często, co kilka miesięcy. Siadywaliśmy razem w kawiarni i przy piwie opowiadaliśmy sobie, co słychać. Józek pracował w wydawnictwie, a ja jako instruktor kulturalny. Po pewnym czasie postanowiłem się ożenić, a Józek wyznał mi, że jest homoseksualistą, ale nie ma stałego partnera.
Przeniosłem się z żoną do innego mieszkania, w nowej dzielnicy. Od znajomych dowiedziałem się, że Józek był w Kielcach i mnie szukał, ale nie mógł znaleźć. Nie miał czasu i odjechał.
Za kilka dni gruchnęła wiadomość, że Józek popełnił samobójstwo przez powieszenie. Popadł w alkoholizm i w narkomanię. A przecież na studiach nie palił i nie pił nawet piwa. Co go skłoniło do takiego postępowania? Czy nie mógł się odnaleźć w wielkim mieście, czy dopadła go depresja? Wtedy przypomniałem sobie, że już w debiutanckim tomie wspominał o samobójstwie. Napisał: "mogę zaorać jednym ruchem dłoni / całą plantację mojego istnienia". Bał się, że życie nie da mu tego, czego on pragnie. Jeden z ostatnich jego tomików nosił tytuł "Mortes".
Pozostał żal, bo pamiętam Józka jako wesołego chłopca, wielce utalentowanego, który lubił zabawę i śmiech. Ale nigdy nie znamy drugiego człowieka naprawdę. W każdym razie do końca pisał i wydawał, jak głosił tytuł jego tomiku - "do końca bieg".
Szkoda, że mnie wtedy nie znalazł. Może gdyby się wygadał, nie podjąłby tego ostatecznego, rozpaczliwego kroku?

[Zaciekawiony]

" pochodził ze wski" - wioski? włoski?

[Z. Antolski]

Tak błąd, dziękuję.

[tcz]

Smutna historia.
Nietolerancyjny stosunek społeczeństawa do homoseksualistów nie ułatwia im życia.

[elafel]

Szkoda, że mnie wtedy nie znalazł. Może gdyby się wygadał, nie podjąłby tego ostatecznego, rozpaczliwego kroku?

Może tak, może nie, tego nigdy się nie dowiesz.

[Z. Antolski]

ale żal pozostaje...

gdyby wtedy były telefony komórkowe...

[jaga]

życie pisze nam scenariusze - ciekawa a zarazem smutna historia

[Dany]

Nawet, gdybyście spotkali się i pogadali, to i tak pewnie by to zrobił, skoro mówisz, że już dawno dawał takie sygnały w swojej poezji. Jeśli to w nim już od dawna siedziało, nic nie zmieniłaby rozmowa z Tobą, tylko dodatkowo obciążyłby Ciebie swoim problemem.

Literówka:
postanowilem *
gruchnęla *
glosił *

[Z. Antolski]

Dziękuję

[echo]

Smutna historia, jakich pewnie wiele.
Niełatwo odnaleźć się szczególnie w strefach wolnych od...

[lidiusza]

Tyle lat minęło od opisanej przez Ciebie historii, a temat jakże aktualny, niewiele bowiem zmieniło się w mentalności większości ludzi... nadal jest trudno się odnaleźć w rzeczywistości ludziom o odmiennej orientacji seksualnej...wielu młodych ludzi podejmowało się próby samobójczej właśnie dlatego, że czują się zaszczuci, niezrozumiani, odrzuceni przez społeczeństwo, które nie widzi człowieka, tylko ideologię LGBT. Smutna rzeczywistość wielu ludzi odmiennej orientacji seksualnej. Opisana przez Ciebie historia bardzo porusza...

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do Prozy. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam