wspomnienia trzynastolatki

[grazyna]

Dynamiczna, kruczoczarna i uśmiechnięta z ulubionym psem Kubusiem biegała po łące pełnej urokliwych kwiatów.
Mama nie miała z nią kłopotów. Ogród był jej azylem.
Pod jabłonią zwaną malinówką leżakowała na kocu, czytała książkę - "Słoneczniki ", to taka odpowiednia do wieku. Spoglądała co chwilę, jak to po niebie wędrują obłoki.
W domu, ach w domu było dużo pokojów. Zacznę od kancelarii ojca, tam stało wielkie biurko, przy nim okazałe krzesło, było puste hmmm.
W stołowym pokoju, przy owalnym dużym stole, mama czytała książki. Był także salon, z prawej strony stał wielki fortepian, naprzeciwko sofa w stylu Ludwika i dwa wielkie fotele, na ścianach obrazy, rogi odpowiednio oprawione i rozmieszczone. Rogi były różnej wielkości i tak powstała kompozycja z rogami, małymi i większymi. Obrazy w złocistych ramach i nie tylko oraz dwa drewniane ciemne stojące kwietniki. Kwiaty duże o zwisających liściach. Nie pamięta tylko nazwy tych kwiatów, wyglądały dostojnie i bogato.
Tam właśnie spotykała się z ciszą, spokój wędrował, aż dźwięczało w uszach. Dom był bardzo duży, kilkanaście pokojów do ogarnięcia, ale przychodziła pani do pomocy więc nie było tak źle.
W dni świąteczne ubierała się odświętnie, sukienka jedwabna z falbankami, pantofelki ze skórki, wypastowane, świeciły się jak lakierki i o to chodziło, żeby była wystrojoną nastolatką.
W niedzielę przychodzili goście na uroczyste obiady. Na deser były ptysie, bardzo lubiła ptysie, mama robiła najsmaczniejsze.
Przy stole musiała siedzieć wyprostowana bez łokci na stole. Łyżka do ust bez nachylania się do talerza.
Nie lubiła być taka syta, obiady dwudaniowe, desery i inne dostawki, oj to nie dla nastolatki.
Wybiegała to, później brała rower i jechała przed siebie, tylko wiatr rozwiewał jej włosy i muskał śniadą buzię.
Dni powszednie były wypełnione ciężką pracą w ogrodach.
Nic nierobienie nazywano lenistwem.
Rano do szkoły budziła ją mama, trzeba było się uczyć, niestety tak. Dobrze się uczyła, trochę matematyka była kulą u nogi, ale i z nią dawała sobie radę.
Wakacje, cóż to były za wakacje. Lenistwo stawało się nagminne. Spacery do lasu, zbierała poziomki, jagody, zajadała później z apetytem ze śmietaną i cukrem, pycha.
Czasami jechała nad morze nasze polskie bałtyckie. Międzyzdroje były naszym przystankiem, ale to było od czasu do czasu.
Ten dom nadal stoi, od bardzo dawna już tam nie mieszka. Jest nadal piękny, z dużym sadem, dookoła różnokolorowy bez. Ktoś inny cieszy się tym, czym ona jako dziecko i nastolatka.
Mamy już nie ma pół wieku. Ojciec, ach zapomniała napisać o ojcu, to znaczy był i nie był, raczej bywał od czasu do czasu.
Może tylko napisać, że był wykształconym człowiekiem, znał doskonale trzy języki obce. Prawie zapomniał o córkach, wówczas miała 6 czy 7 lat. Założył inną rodzinę. Cóż dziewczynka może powiedzieć, tylko to, że kochała oboje rodziców.
Miała, właściwie miały z siostrą najukochańszą mamę na świecie, była dla dwóch córek wszystkim,
to znaczy całym życiem, radością i azylem.
Tak pozostanie do końca trzynastoletniej nastolatki, dzisiaj bardzo dojrzałej kobiety.

[jaga]

O to coś nowego w Twoim wydaniu, nigdy nie pisałaś prozy,
A może ja tylko przeoczyłam.
Ciekawy tekst wspomnieniowy.
Narrator zmienił się po jednej trzeciej tekstu.

[grazyna]

Nie miałam zamiaru, przepraszam, mama zachorowała na raka i sprzedaliśmy dom. Parę lat później po długim leczeniu w Zielonej Górze zmarła, miałam 18 lat i maturę za miesiąc. Ominęłam ten wątek, bo jest dla mnie dramatyczny. Należał do rodziny. Po wojnie z Warszawy rodzice przyjechali na ziemie zachodnie, tak musiało być.

[Irys]

Taka pozostanie do końca, to chyba najcenniejsze wspomnienie w życiu, które często decyduje o tym jacy jesteśmy.

[Gelsomina]

Ciekawe wspomnienie, Grażynko.

Całość wymaga korekty począwszy od narratora, o którym wspomniała Hania, a na interpunkcji kończąc, ale nie od razu wszystko musi być na tip-top. Nie pozostaje Ci nic innego, jak pisać kolejne wspomnienia.

[Gelsomina]

Ja sama wychowałam się też w bardzo dużym domu, po pewnej hrabinie. Przepiękna posiadłość z wieloma pokojami, tarasami, podwórzami, fontanną, klombami pełnych kwiatów, ogromnym ogrodem z cmentarzem hrabiowskim, sadem, boiskami do piłki. Dom miał ogromną galerię z krętymi schodami, łaźnię, strych, niezliczone komórki i schowki.

Wow! Mogę tylko pozazdrościć. Twój opis jest jak zalążek powieści.

[jaga]

ja nie mogę pochwalić się metrażem domu, wychowałam się
w baraku, ale wspomnienia z tamtych czasów pozostały

[rassid]

Brzmi znajomo - azyl w ogrodzie, czytanie książek pod drzewami u mnie była to akurat wiśnia
stare dobre czasy

Tak już jest z wspomnieniami, niektóre pielęgnujemy każdego dnia, a o innych staramy się by wyblakły jak najszybciej

[grazyna]

dziękuję Kochani za komentarze, dziękuję również za cenne podpowiedzi

[jaga]

Przepraszam żartowałam, nie mieszkałam w baraku..
W piętrowym domku wolnostojącym..Mieszkały w nim trzy rodziny
Jedna na piętrze, a dwie na parterze.

[Gelsomina]

Jeśli chcecie, możemy pisać o dzieciństwie. Zgodzę się, jeśli więcej osób opisze „swoje miejsca z dzieciństwa", domy, ogrody, baraki itp.

Grażyna zaczęła.

Rzuciłam luźną uwagę o powieści (niekoniecznie autobiograficznej), bo zaintrygował mnie opis domu, w którym mieszkałaś, a domy to wdzięczny temat, świetna inspiracja.
Nie wiem, jak inni, ale ja wolę wymyślać życie bohaterom, niż opisywać swoje
Pozdrowionka

[grazyna]

Gelsominko moja kochana, to tylko taki urywek z małą przerzutnią, wyrwana karteczka z pamiętnika, pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję za komentarze:)

[Gelsomina]

Gelsominko moja kochana, to tylko taki urywek z małą przerzutnią, wyrwana karteczka z pamiętnika, pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję za komentarze:)

Grażynko, ależ chętnie poczytam więcej takich urywków. Lubię czytać wspomnieniowe teksty.
Poprzedni mój komentarz dotyczył wpisu Hani.
Pozdrawiam również

[elafel]

Faktycznie, jest zmiana narratora, ale mnie to aż tak bardzo nie przeszkadzało. Domyślałam się, że powinno bym "leżałam, czytałam ...". Opowiadanie ciekawe, przeczytałam z przyjemnością.
Jestem pewna, że przy pisaniu następnego opowiadania, popracujesz nad utrzymaniem jednego narratora.
Pozdrawiam cieplutko.

[elafel]

Jeśli chcecie, możemy pisać o dzieciństwie. Zgodzę się, jeśli więcej osób opisze „swoje miejsca z dzieciństwa", domy, ogrody, baraki itp.

Grażyna zaczęła.

Ciekawy pomysł, a można pisać własne wspomnienia lub wymyślone.
Jest wiersz tematyczny, to może teraz krótkie opowiadanie tematyczne?
Ja jestem za

[Dany]

Przeczytałam z przyjemnością i Twoje wspomnienia, jak i Twój dopisek w komentarzu.

Dynamiczna, kruczoczarna i uśmiechnięta z ulubionym psem Kubusiem biegała po łące pełnej urokliwych kwiatów.

- napisałabym tak:
Dynamiczna, kruczoczarna i uśmiechnięta, biegała z ulubionym psem Kubusiem, po łące pełnej urokliwych kwiatów.

W szkole uczyła się bardzo dobrze, mama nie miała z nią kłopotów.

- To bym opuściła, bo później wspominasz, że uczyła się dobrze.

Spoglądała co chwilę jak to po niebie wędrują obłoki.

- przecinek przed "jak" (w zdaniu może być jeden czasownik, jeśli jest więcej, należy oddzielić przecinkiem)

W stołowym pokoju przy owalnym dużym stole mama czytała książki.

- przecinek za "pokoju" i za "stole" (jako dopowiedzenie, oddzielamy przecinkiem)

Dom był bardzo duży, kilkanaście pokojów do ogarnięcia, ale przychodziła pani do pomocy więc nie było tak źle.

W dni świąteczne ubierała się odświętnie, sukienka jedwabna z falbankami, pantofelki ze skórki, wypastowane, świeciły się jak lakierki i oto chodziło, żeby była wystrojoną nastolatką.

- "i o to chodziło"
- przecinek przed "więc" (należy rozdzielić dwa czasowniki: przychodziła i było)

Na deser były ptysie, bardzo lubiła ptysie , mama robiła najsmaczniejsze.

- nie powinno być odstępu przed przecinkiem

Ktoś inny cieszy się tym co ona jako dziecko i nastolatka.

- za "tym" przecinek, a zamiast "co ona" napisałabym "czym ona"

[grazyna]

Dziękuję bardzo Danusiu za korektę, wszystko poprawię, pozdrawiam milutko i bardzo, bardzo dziękuję:)