O zawziętym lekarzu

[sergiusz45]

Tak się rzecz ta cała miała.
Diagnoza słuszna, terapia wspaniała.
Lecz wszystko się stało do kitu,
bo pacjent umarł z zachwytu.

[elafel]

Czyli zszedł przed czasem. Jakie to życiowe.
Dawno Cie nie było i cieszę się, że zawitałeś z wesołością
pozdrawiam

[Pola]

Można umierać z zachwytu,
jednak bez takich profitów.

[sergiusz45]

Dzięki. Wierszyk powstał z przekonania, że i lekarz i krytyk musi w swych zapędach uwzględniać komu się dobiera do skóry. Rezultaty bowiem ich poczynań mogą być żałosne. I dla lekarza i dla krytyka i co istotne, dla podmiotu tych zabiegów.

[Dany]

i lekarz i krytyk musi w swych zapędach uwzględniać komu się dobiera do skóry.

Owszem, ale jest jeszcze druga strona medalu. Nie każdy chce się poddać leczeniu i nie każdy umie przyjąć krytykę.

[sergiusz45]

Krytyka to jest bardzo pojemne pojęcie. Mimo to, w świadomości krytyka i interlokutora jest zaznaczona wyraźna czerwona linia, której naruszenie jest dowodem popełnianego nietaktu. Te linie nie muszą się ze sobą pokrywać, ale zawsze większa odpowiedzialność za słowo spoczywa na krytyku. Nikt go bowiem do naruszania granicy nie zmuszał ani nie zachęcał.

[Dany]

Oczywiście, masz rację, bo trzeba umieć krytykować tak, by nie obrazić autora, ale do tego potrzeba taktu i wyczucia.
Pozdrawiam