"Ulotna myśl"

[DS1989]

Gdzieś zginie
zawieruszy się
jak zardzewiała moneta
na dnie brudnej kieszeni
gdzieś się ulotni
jak ta poranna mgła
świeża pościel rozwieszona nad polanami
poznańskich land
jak strzyga
kiedy przez okno przeciśnie się poranny promyk słońca
rozmaże się w cichości pożółkłych ścian
Ucieknie
Zginie za stromą granicą pokręconej groteski
tam daleko
gdzie tańczy o świcie
jawa z szalonym snem


Rozmyje się


W lekkomyślności malutkich głów
kołyszących się bezkarnie
w rytm głośnej zabawy
Tuż pod otwartym oknem
Umorusana jak one
od zarania niewinna
chłostana dniami
pod jurysdykcją
kolejnych lat
Uśmiechnie się jeszcze
kiedy przyjdzie czas


Wypełni się


W cichej bieli
Jak każda Niezapisana
wzbije się ku górze
obciążona lekkością
stanie się dziełem obłąkanego mieszczucha
wciśniętego w stęchłe popruskie mury
jednej z Jeżyckich kamienic
Stanie się w końcu brakującym ogniwem
w stworzeniu dzieła
atramentem płynącego


I absyntem

[Dany]

świeża pościel rozwieszona nad polanami
poznańskich land

stanie się dziełem obłąkanego mieszczucha
wciśniętego w stęchłe popruskie mury
jednej z Jeżyckich kamienic
Stanie się w końcu brakującym ogniwem
w stworzeniu dzieła
atramentem płynącego

I absyntem

Nie rozumiem tego wiersza?

Autor jest Poznaniakiem, czy ma coś do Poznaniaków?

[elafel]

Też nie rozumiem tego wiersza. Czytając odniosłam wrażenie, to to tylko zestaw słów, które nic konkretnego nie mówią.

[Dany]

Nic nie znaczą? To jest o Poznaniakach, a przynajmniej o jednym, mieszkający na Jeżycach, w zatęchłej kamienicy z pruskiego muru i do tego pijaku.

Na pewno nie dotyczy to nas, bo nie mieszkamy w takiej kamienicy.

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam