Wolny weekend (o Kryształową Dynię)

[Tigerowa]

Zastanawiam się nieraz, czy wszyscy tak mają, że długo wyczekiwaną tzw. „wolną chwilę”, czyli czas, w którym nie ma w domu męża i dziecka, przeznaczają na sprzątanie domu? Ja niestety tak mam. To jest jedyny moment, kiedy nikt ode mnie nic nie chce. Jestem tylko ja, cisza i… porządki. Muszę przyznać, że jestem mistrzem w nieodpoczywaniu. I właśnie tym razem, zamierzałam to zmienić.

Był piątkowy wieczór, więc jakby nie patrzeć, zaczął się weekend. Ze względu na pracę, nie mogłam wyjechać z rodziną na narty. Za oknem przepiękna zimowa aura, światło latarni odbijało się w śniegu, mieniąc się niczym brokat. Gałęzie choinek balansowały na wietrze, zupełnie tak jakby machały do przechodniów, obsypując ich czasem śniegowym pyłem. Zaparzyłam sobie zimową herbatę: z pomarańczą, jabłkiem, goździkami i sokiem malinowym. Zasiadłam wygodnie w fotelu i zaczęłam przeglądać programy telewizyjne, które okazały się być mało interesujące. Wpadłam na genialny pomysł, iż obejrzę wreszcie horror na Netflixie. A że dawno nie oglądałam horroru, to też nie miałam pojęcia, jak bardzo straszne są obecne produkcje, a ich realistyczne postacie, już nie przypominają Freddyego Kruegera, lecz są o wiele gorsze, okropne wręcz. Akcja toczyła się niemalże cały czas, krew lała się strumieniami, ilość trupów, upiorów i strasznych scen, nie do zliczenia. Miałam dość! Plan był abym się wyluzowała, odpoczęła, a tymczasem byłam wystraszona i tak spięta, że aż bolały mnie wszystkie mięśnie. Chciałabym to wszystko „odzobaczyć”, ale już po ptokach.

Najlepszym rozwiązaniem było oczywiście sprzątanie. Przynajmniej mogłam czymś innym zająć głowę. Zaczęłam od składania wysuszonych ubrań. Posegregowałam na cztery kupki: do prasowania, do szafki męża, do córki i moje. Największa sterta była oczywiście dziecka, chwyciłam ją oburącz i zaniosłam do jej pokoju. Nie miałam jak zapalić światła, bo wszystko by mi wypadło. Zresztą i tak nie było zupełnej ciemności, bo światła latarni wpadały przez niezasłonięte okno.
Podeszłam do szafy i delikatnie nogą, odsunęłam jedno skrzydło. Ostrożnie wsunęłam ubrania na półkę, nadal trzymając stertę, aby się nie przechyliła, dopchnęłam ją barkiem. I w tym samym momencie usłyszałam okropny niski i chrypliwy głos, który wymawiał rozciągnięte słowo „maaaaammmmoooo”! W tak mroczny sposób, że sparaliżowało mnie ze strachu. Zamiast uciekać, stałam w bezruchu, nasłuchując dalej. „Maaaammmmoooo”, „maaaammmmoooo”, „maaaammmmoooo”, cyklicznie co trzy sekundy. Serce waliło mi tak głośno, że aż spłycałam oddech, żeby tylko opanować przerażenie. Nie wiem, jak to się stało, ale wyrwałam się wreszcie ze stanu zawieszenia i czym prędzej dałam nogę na dół. Złapałam telefon i zaczęłam dzwonić do męża. Nie ma nic gorszego od tego, że w takim momencie nie odbierał.
Raz, drugi, trzeci, nie odbiera. Panika! Co robić? Co to właściwie było? Milion myśli i wszystkie pesymistyczne. Spojrzałam na zegarek, była już północ. No tak przecież oni śpią. Pewnie wyciszył dźwięk na noc, zresztą jak zawsze. Chwyciłam za najdłuższy nóż, skuliłam się w kącie w kuchni i trzęsłam ze strachu, kompletnie nie wiedząc, co robić. Wiedziałam, że dzisiaj spać nie pójdę.

Następnego dnia, obudziłam się na podłodze w kuchni, zmarznięta, obolała i wciąż z zaciśniętym nożem w ręku. Potrzebowałam chwili, zanim dotarło do mnie, co ja tu robię. Wstałam, odłożyłam nóż i zastanawiałam się… czy to był sen? Ale to nie był sen! Było już widno, podjęłam decyzję, że pójdę do pokoju córki i sprawdzę, co ja właściwie słyszałam, i czy to nie był wytwór mojej wyobraźni, pod wpływem obejrzanego wcześniej horroru.
Drzwi były otwarte, szafa też. Zbliżyłam się do niej, i za stertą ubrań dostrzegłam małą dziecięcą rączkę, a raczej małą rączkę lalki. Dodam, że ulubionej lalki mojej córki. Delikatnie wyjęłam ją zza sterty ubrań i nagle sama się włączyła: „ maaaammmmoooo”! O matko kochana! To tylko słabe baterie w lalce, która nie miała nawet siły dokończyć zdania : „Mamo chce mi się spać”, albo „Mamo chce mi się siusiu”. Tak to była gadająca lalka. Widocznie musiałam ją uruchomić podczas wkładania ubrań.
Co jak co, ale nigdy więcej horroru!

[Lotta]

Tak średnio mi się podobało. Wstęp, jak dla mnie, zbyt długi. Chociaż pomysł nie aż taki zły. Mógłby być lepiej napisany.
Naprawdę nie mam zielonego pojęcia, kogo obstawić.

[Gelsomina]

Bardzo fajne. Uśmiechnęłam się I powiem jeszcze, że nie oglądam horrorów, bo później są właśnie takie albo podobne efekty;) A i bez horrorów się zdarzają.
Myślę, że autorką jest Tigerowa.

[jaga]

autor opowiadania miał na celu wywołać uśmiech u czytelnika - i to mu się udało.

Kiedyś czytałam książkę (nie pamiętam tytułu - a szkoda). Jak więźniarki w obozie
ukrywali dziecko za stertą ubrań i odebranych rzeczy. Niemiecka klawiszka naskarżyła na nie,
z myślą o ich ukaraniu. Osoba przeszukująca pomieszczenie, podążyła za głosem płaczącego dziecka - za stertą znaleźli płaczącą lalkę. Niemiecki oficer, który pilnował więźniarek, domyślił się, że koleżanka po fachu ma złe zamiary. Schował dziecko, a podrzucił lalkę. - to tak na marginesie

Typuję Tigerową

[grazyna]

typuję Tigerową, ciekawy tekst:)

[elafel]

Myślę, że to Tigerowa

[Gelsomina]

Jago, też czytałam tę książkę. O ile się nie mylę, nosi tytuł: Anioł z Auschwitz.

[jaga]

Historia miłości Niemca i Żydówki, - tak Gelsi to ta książka

[tcz]

Fajny ten tekst, z horrorem i z humorem.
Inaczej nie będę typował,
napisała go Tigerowa.

[Tigerowa]

Fajne i faktycznie podobny styl, ale nie obstawiam siebie. Myślę, że to Melibea.

[Autsajder1303]

Mnie się podobało.opowiedziane lekko i z Fajnym zabawnym zakończeniem. Nie wiem kogo typować, Wszyscy obstawili podobnie to ja strzelę że to... Tosia

[Dany]

Co jak co, ale nigdy więcej horroru!

- Też nie oglądam horrorów. Nie lubię, jak mnie ktoś straszy.
Powodzenia w konkursie

[Dany]

W konkursie o Kryształową Dynię, utwór ten zajął V miejsce.
Gratuluję

[jaga]

Udało mi się trafnie wytypować autorkę tekstu
z czego bardzo się cieszę
Gratuluje Agnieszko bardzo dobrego tekstu

[Gelsomina]

Gratuluję:) Tu było łatwo zgadnąć

[Tigerowa]

Gelsomina nie dobijaj mnie hihihi, następnym razem bardziej się ukryję.
Lotta obiecuję, że jak tylko już będę umiała lepiej pisać, to niezwłocznie to uczynię, tu na tym portalu, przy wszystkich świadkach. Ale nie obiecuję, że mi się to uda.

Dzięki Kochani za wszystkie komentarze. Fajnie się bawiłam.

Pozdrawiam ciepło.

[Lotta]

Tigerowa, nie traktuj mojego tamtego posta jak przytyk. Odnosiłam się do tego tekstu. Nie do ogółu Twojej twórczości:)

[Tigerowa]

Lotta, uważam, że Twój komentarz był konstruktywny, adekwatny do mojego tekstu, który górnolotny nie jest, i mam tego świadomość. Natomiast bardzo dziękuję, że pochwaliłaś, iż mój pomysł nie był "aż taki zły", to już zawsze coś. Dziękuję tym, którzy oddali głos na moją pisaninę.

Pozdrawiam z uśmiechem.

[elafel]

Udany tekst. Serdecznie gratuluję