Antropomorficzni (Pietrucha w temacie "Podróż")

[Autsajder1303]

Kiedy w jeziorze, na trasie Radom - Szczecin, z dnia na dzień, bez żadnej wytłumaczalnej przyczyny, wystąpiło tak zwane "niemanie żab", Mieczysław Bocian postanowił wziąć sprawy w swoje pióra. Długo się z tym ociągał, mając nadzieję, że to tylko przejściowa sytuacja, a zielony, skrzekliwy przysmak wróci do menu przy następnej wizycie. Wmawiał to sobie, aż do pewnego razu, kiedy wracając ze świeżo zapakowaną przesyłką z Warszawskiego pola kapusty, zgłodniał. Gdyby nie to, że lubił być wybredny, zadowoliłby się kilkoma dżdżownicami, jakąś rybką albo małym królikiem. Ale że Mieczysław był Bocianem o naturze francuskiego pieska, bez żab nie mógł się obyć. Pogmerał jeszcze nogami dla pewności w mieliźnie, upewnił się, że niczego nie przeoczył i zadzierając dziób, zrezygnowany poderwał się do lotu, kiedy usłyszał za sobą znajomy głos.
- E! A ze znajomymi to już się witać nie ma czasu hę?
To był wilk, który polował w okolicy. Panowie znali się z widzenia i czasem zamienili kilka słów z bezpiecznej odległości.
- Posucha panie kochany. Żreć się chce, a tu same zamulone rybie szkapy, robactwo smakuje ohydnie, w dodatku jestem spóźniony.
- Oj tam, oj tam - odrzekł wilk, usiadłszy przy brzegu jeziora, jął ostrzyć sobie środkowy pazur o kamień, jakby pokazywał komuś "fucka". Bycie wybrednym w dzisiejszych czasach się nie opłaca Mieciu. Lepszy ohydny robal, który zaspokoi głód niż myśl o smacznej żabie podczas długiego lotu z pustym dziobem. Ale co ja tam wiem, od kilku tygodni czaję się na pewną ludzką przynętę. Łazi po lesie i szczuje zapachem, a mnie szlag jasny trafia.
- No widzisz brachu, życie to nie rurki z kremem. Dlatego jak się nie ma co się lubi...
- to się chapnie, co się drapnie. - Dokończył wilk, szczerząc kły w złowieszczym uśmiechu.
- To gdzie tym razem dostarczasz pakunek? - zapytał, wpatrując się w niewielkie zawiniątko, wiszące u smukłej szyi podróżnego ptaka.
- Lecim na Szczecin, - odrzekł Bocian ewidentnie zniecierpliwiony tą pogawędką. - Ha! Bo na Radom ciule jadą" - zażartował wilk. - Na twoim miejscu nie wybrzydzałbym przed tak długą podróżą. Jeśli się zgodzisz, przypilnuję twojej przesyłki, a ty możesz spokojnie poszukać czegoś do jedzenia.
- Dobra, dobra. Już nie bądź taki Samarytanin. Wiem co ci chodzić po głowie.
- Zawsze warto próbować - odrzekł wilk uśmiechając się, jakby zakłopotany.
- No nic, komu w drogę, temu trampki.
- Że jak?
- Ludzie tak mówią przed podróżą. Nie wiem, co to znaczy, ale brzmi jakby miało sens. Tymczasem.
Mieczysław Bocian odleciał głodny.
- Czas się przyczaić na tę małą pokrakę - pomyślał wilk - może mi się uda wyczaić, dokąd łazi z tym koszyczkiem.

[Gelsomina]

Coś mi mówi, że wyczai, oj wyczai
Zabawnie i pomysłowo

[jaga]

pokraka nie była taka brzydka skoro ją zjadł ( w poprzedniej bajce)
ciekawie ciekawie

[jaceksenior]

Tej bajki nie znałem. Udana Pietrucha
Powodzenia w konkursie Jacek

[tcz]

Tego wilka, to chyba już znamy z innej bajki, zaczaił się na Czerwonego Kapturka.

[Dany]

Świetnie uwypukliłeś motywy ludzkich postępowań, nadając swoim postaciom ludzkie cechy.
Powodzenia w konkursie.

[Autsajder1303]

Dzięki Piszemki za pozdrowienia Odwzajemniam.

[elafel]

Trzy w jednym : dowcipna Pietrucha, bajka z morałem i dobre przedstawienie ludzkich cech. Brawo.
Powodzenia w konkursie.