To była wspaniała wycieczka. Jechałam po prześlicznych terenach. Zwiedziłam Jelenią Górę, Zamek Bolków, a teraz autokar wiózł mnie do Zamku Książ. Byłam bardzo podekscytowana i myśli już biegły do przodu. Wielka ciekawość, co będzie dalej. Jako mała dziewczynka zwiedzałam ten zamek, ale minęło tyle lat i słyszałam, że został pięknie odrestaurowany.
Podróżowałam w towarzystwie pani Joli. Bardzo miła kobieta, ale usta prawie jej się nie zamykały. Mówiła więcej od przewodnika i bardzo mnie to złościło, bo czasem nie słyszałam jego słów.
Zwiedzanie obiektu trwało kilka godzin. Jedna sala piękniejsza od drugiej. Obrazy, meble, kominki. Wszystko, wszystko zachwycające. Chodziłam po komnatach w towarzystwie pani Joli. Ona jak zwykle opowiadała różne historie, nie zawsze związane z tym, co widziałam. Powiedziała jednak coś bardzo ciekawego. Podobno można ten zamek zwiedzać również nocą. Podeszłam do przewodnika i poprosiłam o taką możliwość, bo dodatkowe atrakcje by się przydały.Ten jednak odmówił, twierdząc, że kierownik wycieczki nie omówił z nim takiej opcji i on się tym nie zajmie. Pomyślałam, że to trudno, jakoś przeżyję, a tak w ogóle, to co można robić nocą na zamku?
Wyszliśmy z zamku na dziedziniec i wtedy to pani Jola powiedziała, że musi do toalety. No i poszła, a ja postanowiłam na nią zaczekać. Zobaczyłam, że niedaleko jest kamienny mur z pięknymi łukami, więc podeszłam i ponieważ byłam trochę zmęczona, oparłam się, aby odpocząć.
Nagle jakaś dłoń chwyciła moją nogę, tuż nad kostką i zaczęła ciągnąć. Nie mogłam wydobyć ani jednego dźwięku, ponieważ znalazłam się w jakimś podziemnym tunelu, a strach zupełnie mnie sparaliżował.
Nie trwało to długo, a może całą wieczność, nie pamiętam, jednak dziwna wędrówka dobiegła końca, a ja siedziałam na zimnej, kamiennej posadzce. Naprzeciw mnie stał dziwny człowieczek. Byłam przerażona, bo niski, brodaty mężczyzna, w zielonym myśliwskim stroju, w ręku trzymał róg i patrzył na mnie bardzo dziwnie.
Po chwili się odezwał – Przyszłaś po perły Pani Daisy?
- Nie - wykrztusiłam. - Zwiedzałam zamek. Przepraszam, a pan to kto?
- Ja tu pilnuję. Co tu robisz? Wycieczka poszła już dawno. Dlaczego zostałaś i kręcisz się tam, gdzie nie trzeba? No, odpowiadaj!
Zasypywał mnie pytaniami, a ja nie potrafiłam nic powiedzieć. Zdziwienie, a raczej przerażenie, nie pozwalało mi zebrać myśli. W końcu odważyłam się poprosić :
- Wypuść mnie, przecież nic nie zrobiłam.
- To się jeszcze okaże. Poczekasz tu sobie na Księżną Daisy, a ona wtedy zdecyduje.
- A kiedy ona przyjdzie?
- Jak zrobi się cicho. Księżna bardzo nie lubi zgiełku licznej służby. Kręcą się wszędzie.
- Nie jestem żadną służbą! Gdzie ta Księżna? Jakie perły? - wykrzyknęłam.
- Perły dostała od swojego męża. Mają sześć metrów długości i jeden poławiacz tych pereł, zginął na jej oczach. Od tej pory Księżna Daisy ma same nieszczęścia. Nawet po śmierci nie zaznaje spokoju. Wpierw pochowali ją w rodzinnym grobowcu razem z perłami, a potem przenieśli tu, bo każdy chce jej pereł.
- To jakieś bzdury. Wypuść mnie. Ja nie mam z tym nic wspólnego. Proszę.
Karzeł wcale nie posłuchał moich próśb, tylko sobie poszedł. Siedziałam okropnie przerażona. Było ciemno, zimno i wilgotno. Strasznie! Pomyślałam, że to jakiś sen. Chyba za wiele czytam książek i teraz to wszystko, to tylko moja wyobraźnia albo sen. Zaraz się obudzę i będzie po strachu, oby jak najszybciej. Wiem, otworzę oczy i wtedy znajdę się znowu pod kamiennym murkiem. Mocno przycisnęłam powieki, potem pomału zaczęłam je otwierać i... i nic. Nadal siedziałam w lochu.
Nagle usłyszałam kroki. Ucieszyłam się, jednak nie na długo. Wrócił karzeł i na dokładkę z dwoma psami. Powiedział: – One popilnują, żebyś nie uciekła– i poszedł sobie.
Psy siedziały naprzeciw mnie i gapiły się bardzo dziwnie, tak jakby dawno nie dostały jeść. Dzikość w ich oczach była paraliżująca. Przytuliłam się plecami do wilgotnej kamiennej ściany. Czułam, jak zalewa mnie zimny pot. Pomyślałam, że jak mnie psy nie rozszarpią, to zaraz zamienię się w sopel lodu. Zacisnęłam mocno powieki i czekałam na swój koniec.
- Ale ja się pani naszukałam. Wystarczy tylko iść na chwilę do toalety, a już pani znika. Wszyscy czekają przy bramie głównej. Chodźmy szybko, bo nam autokar odjedzie.
To była pani Jola, mówiła i mówiła, a ja nie wiedziałam, że kiedykolwiek będę tak szczęśliwa, słysząc jej głos. Szłyśmy przez dziedziniec w stronę autokaru, a w oddali słychać było, jakby stłumiony dźwięk myśliwskiego rogu.
Znam ten Zamek (i ruiny starego zamku) na pamięć 
