Pojechałam wew środe do ciotki Peli, zostawiłam na kuchni dla mojegu jedzy na cołki dzień, ino mioł se pyry obrać. Wrocom wieczorym, a wew chaci bajzel. Statory wew zlewie, łobirki łod pyrów na stole. Dobrze że chociaż gazyte podetkoł, lebiega jeden. Ide do stołowegu, a tam Biniu zez moim siedziom przy piwku i w najlepsze se opowiadajom. Przystanełam pod dźwiami i słuchom.
- Ty, a pamiyntosz jak my grali wew dołka - zapytoł Biniu.
- Jasne, że pamiyntom - krzyknoł podnieciony mój stary. - Najpiyrw zawodnicy wkłodali do dołka po dziesińć, dwadzieścia abo pindziesiunt groszy, wew zależności jak sie umówili, zaś świgali płasko kożdy po kolei swojum szajbum, co by trafić do dołka.
- Za kożdyn nietrafiuny rzut płaciuło sie do dołka kare, któro wynosiuła tyle, ile tip-topów łod dolka zatrzymała sie unygo szajba.
- No, a ktu trafiuł wew dołek, wybiyroł zez niego wszyćkie bejmy.
- Jo to żem mioł łorginalnum szajbke zez mocholu, wytoczunum na tokarni, bo mój łociec robiuł w Ceglorzu - chwalił sie Biniu.
- A jo żem miom fifa i za każdum razum wiyncyj wyciungałem zez dołka niż wetkałem - z dumom powiedzioł mój stary - no, a pamiyntosz jak my bili rekordy? Ktu wiyncy, mocni, dali. No nie!
- No, najlepsze rekordy to były, jak ześ walnoł najdalij piłkom. Rychtyk trafiuła na drugie podwórko, odbiła sie od sztyndra i poleciała prosto wew łokno. Cieć nos potym ganioł bez całom eke - ha ha ha głośno sie zaśmioł Biniu - no i potym to już my grać w piłe na podwórku nie mogli.
- Ty, a pamiyntosz cymergaja? - zawołał mój stary.
Tego buło już za wiele. Wtochłam do stołowego i natrzepałam im ścierkom po łbach.
- Ale mi już do kuchni! Tam trzebno na glanc wyrychtować, nie byle byle ino pożundnie! Na wspominki im sie wziło, zaro bydziecie mieli rekordy. Zobaczymy jak długo bez piwska spiłujecie.
No i sami widzita co zes tym moim mom.
No to do nastempnygu. Mela zes Poznania.