To

[Zaciekawiony]

To jest tak jak blask księżyca
i przecięte brzytwą oko.
Jak w wiklinowym koszu
leżący świeży chleb.
Jak tańczące łabędzie nad lustrem wody.

Słychać tym w każdej tajemnicy,
Może znajdziemy w tym skarb,
ukryty w szufladkach czynów,
wysuwających się z rąk i nóg,
nim rozpłyną się nasze zegary
jak na zapiekance świeży ser.
Jest przeczuciem końca mucha
krążąca wokół złotego jabłka.

To boli tak jak płonie żyrafa.

[Dany]

Ale fajny, surrealistyczny wiersz. Naprowadziła mnie na to "Płonąca żyrafa"- jest taki obraz Salvadore Dali i wiersz Stanisława Grochowiaka. Nietrwałość życia, fascynacja śmiercią, najciemniejsze obszary podświadomości i powszechna brzydota.

Nie można mówić tylko o rzeczach ładnych.
Powtarzające się słowa: "to" i "jak"- wskazują, że warto o tej powszechności brzydoty pisać.

[spirytysta]

Słychać tym w każdej tajemnicy,
Może znajdziemy w tym skarb,

Tu trochę za blisko.

Ale fajny, surrealistyczny wiersz. Naprowadziła mnie na to "Płonąca żyrafa"

No tak, ale także "rozpłyną się nasze zegary".

[Zaciekawiony]

W sumie to już to oko przecięte brzytwą powinno naprowadzić.

@ Dany
Ja to raczej odbierałem w ten sposób, że to absurdalne, surrealistyczne życie jest po prostu bardzo niejednoznaczne i nie chce się ułożyć w jakiś ładny obrazek o konkretnym stylu. Dlatego jest zarazem jak brzytwa jak i jak łabędzie. I dlatego boli swym absurdem.

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do Poezji. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.

[elafel]

Czasami absurd staje się konkretny aż po sens.
Zaciekawiłeś.