Życie

[Bruno Kadyna]

Życie nam ucieka. Tak bym chciał, żeby do mnie przyszła uśmiechnięta i radosna. Dotknęła mojego ramienia i zapytała, jak mi idzie w pracy. Może pochwaliła, że jest ze mnie zadowolona. Ale nie koniecznie. Radość i miłość zupełnie wystarczą.
Nic z tego raczej.
– ...dziękuję ci bardzo, taki właśnie jesteś! – Trzaska drzwiami.
Tak tarabaniła jadaczką, że nie mogłem powiedzieć, że tylko na chwilę włączyłem komputer, nie żeby pracować, muszę zapłacić rachunki, póki pamiętam.
Kiedy ona tak wpada, bo w jej głowie urosła najczarniejsza moja intencja, to po nawałnicy, którą na mnie spuszcza, czuję się, jakby mi otworzyła w zbiorniku z energią odpływ. Nawet, kiedy sam nie zachowam się w porządku i drę koparę.
Tym razem chodziło tylko o rachunki, a potem chciałem pójść do niej, mam już wybrany film. Myślałem, że miło spędzimy czas.
Na szczęście dzieciaki śpią, bo właśnie trzasnęła drzwiami od łazienki. Pewnie usiadła na sedesie i zalewa się łzami, bo znów okazałem się egoistą.
Zastanawiałem się, jak to wygląda z boku. Stu kilowy chłop z bandycką mordą, w zestawieniu z drobną kobietką wzrostu metra pięćdziesięciu. No kto jest winny?
To było zupełnie niepotrzebne. Jak wszystkie takie kłótnie minionej dekady, kiedy się zagalopowałem w pracy albo siedziałem długo, bo koniec miesiąca i wszyscy panika. Przecież nie robiłem tego na złość albo że jej nie kocham. Wręcz przeciwnie.
Co tu robić? Wkupywać się teraz w łaski nie ma sensu, dostałbym tylko po łbie. Gdyby choć raz miło poprosiła, żebym skończył szybciej. Zrobiłbym to z uśmiechem. Przecież się kochamy, gramy w jednej drużynie.
Nagrałem się kiedyś na dyktafon, jak mówię bardzo spokojnym i łagodnym tonem, ale i tak brzmiałem niemiło i oschle. Czego bym nie robił, nie zmienię powłoki. A ja w środku jestem małym chłopcem. Marzę, żeby w domu było miło, ciepło i bezpiecznie. Gdzie to się podziało, gdzie zgubiło? Czy kiedykolwiek istniało?
Próbuję sobie przypomnieć moment, kiedy i co zrobiłem, że ona mnie odbiera, jakbym chciał nad nią panować i miała być mi posłuszna. Skąd jej się to wzięło? Jest tego tak pewna, jak jutrzejszego dnia, a co za tym idzie, pobudek moich działań. Już rozumiem, dlaczego nie należą do miłych, a te miłe są fałszywe i ohydne. Każde słowo podszyte podstępem i kłamstwem. Szczególnie, kiedy popełnię błąd albo na nią szczekam, jak kundel.
Mam związane ręce, ale mnie olśniewa. Ktoś inny musi nią pokierować, komu ufa, żeby sobie uświadomiła, że nie jestem wrogiem.
Z nową nadzieję sięgam po telefon, ale krew mi nie dopływa do dłoni, zdrętwiały opuszki. Ciągnie mnie coś jakby ścięgno, od szczęki do lewego obojczyka. Wiem, co to. Czuję serce od jakiegoś czasu, każde uderzenie. I kłuje.
Zawsze wtedy się prostuję, wypinam klatę i naciskam mostek, pokasłuję trochę, ale tym razem boli bardziej. Kaszlę mocniej, to podobno działa. Ale nie przechodzi.
Serce łapie skurcz, długi i mocny, boli, aż się zwijam i zaciskam zęby, wbijam palce w pierś.
Zawał, zawał – powtarzam w myślach.
Chcę sobie dodać otuchy, pomyśleć, że przetrzymam, ale wszystko znika.

[jaceksenior]

Ciekawa relacja między dwoma osobami. Czy to jest całość czy część większego opowiadania ?

Pozdrawiam Jacek

[Bruno Kadyna]

jaceksenior

To jest całość. Śmierć kończy problemy, myśli i plany.

[tcz]

Relacje małżeńskie wzięte z życia. Wątki psychologiczne swoich bohaterów, jak zwykle, autor przedstawia po mistrzowsku.
Przeczytałem z zainteresowaniem.

Pozdrawiam.

[Gelsomina]

Jak to możliwe, że opowiada nieboszczyk? To raczej nie jest historia o duchach.

[Bruno Kadyna]

Gelsomina, Nieboszczyk opowiadałby dalej. Śmierć wszystko urywa.

[elafel]

Nagrane myśli tuż przed śmiercią hm. Można i tak.

[Gelsomina]

Człowiek umiera, a przed śmiercią relacjonuje wydarzenia ze swojego życia. Ale komu on to opowiada? Do kogo mówi? Do siebie? A może tylko myśli. Więc skąd wiemy, co dzieje się w jego głowie? Gdyby zostawił jakieś zapiski, które ktoś znalazł i teraz czyta albo mówił do kogoś tuż przed zawałem.
Albo, żeby go ktoś uratował, żeby przeżył i nam to opowiedział, ale ty wyjaśniasz w komentarzu, że to koniec.

Taka narracja mnie nie przekonuje. Dla mnie jest niewiarygodna. Oczywiście to tylko moje zdanie, zdanie czytelnika, a autor tak sobie obmyślił jak wyżej i takie jego prawo
Pozdrawiam

[Dany]

Mnie podoba się ten zapis. Ja go sobie interpretuje tak:
Mówią, że tylko Bóg, jako stwórca, wie co dzieje się w głowach ludzi. My ludzie, nie wiemy, co dzieje się w głowie innego człowieka, jakie myśli się w niej kłębią.
Autor, jako stwórca tego bohatera- wie co on myśli, co przeżywa, a ponieważ go uśmierca, więc jego żona nigdy nie dowie się, jak bardzo chciał z nią wyjaśnić pewne sprawy, jak bardzo było mu żal, że ona w ukryciu płacze, a on ją przecież kocha i wie, że ona również darzy go uczuciem. Przecież mają dzieci, wspólne życie, a nie mogą się dogadać, bo ze sobą szczerze nie rozmawiają.
Autor chce nam tu pokazać, że trzeba ze sobą rozmawiać, dopóki jeszcze jest czas, dopóki jeszcze jest możliwość, bo jak w tym przypadku, przyjdzie śmierć i nie zdążą sobie wszystkiego powiedzieć.

[Bruno Kadyna]

Dany,
Brawo! Dokładnie to autor miał na myśli! Przecież to takie proste.
Pozdrawiam serdecznie!

[Dany]

Koniec miesiąca, utwór przenoszę do odpowiedniego działu. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.
Pozdrawiam

[Przemysław Piotrowicz]

Bez rewelacji.