czyrak

[lidiusza]

tak nieporadnie udajesz
w pół drogi do śmierci rozbielasz noc

nie dasz rady
nie zrosnę się z drzewem
nawet wtedy gdy niemożliwe
stanie się nazwanym

w końcu i tak zezłośliwiejesz
zaczerniając mnie
na amen

[Z. Antolski]

puenta świetna, choć całość smutna.

[lidiusza]

Dziękuję, Zdzisławie

[Antonella]

Bardzo ciekawie o raku 🙂

[Morfeusz]

Gdybym układał twój tomik to Czyrak znalazłby się w tym zbiorze. Mocno poruszyłaś.

[Gelsomina]

Cześć Lidiuszo Jak zwykle dobry wiersz :thumbup:

Z uwag technicznych to sporo esz, asz.

tak nieporadnie udajesz
w pół drogi do śmierci rozbielasz noc

nie dasz rady

nieporadnie - nie dasz rady
moim zdaniem pierwszy wers nie jest potrzebny.
I jeszcze masz dwa razy się ;D

Pozdrawiam

[elafel]

Smutny, a jednocześnie prawdziwy.

[lidiusza]

Antonello, dziękuję

Morfeusz, dzięki

Gelsi, dzięki za sugestie, pomyślę, ale chyba zbyt emocjonalnie do tego wiersza podchodzę, aby coś w nim zmienić...

Elu, dziękuję

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie

[Gelsomina]

Gelsi, dzięki za sugestie, pomyślę, ale chyba zbyt emocjonalnie do tego wiersza podchodzę, aby coś w nim zmienić...

Rozumiem.
Pisać tak wiersze, by nie zmieniać słowa - i Ty właśnie taki napisałaś.
Pozdrawiam.

[Dany]

w końcu i tak zezłośliwiejesz
zaczerniając mnie
na amen

Tytuł "czyrak"- odczytuję jako pytanie, czy to jest rak (czy/rak).
"zaczerniając"- to jakby chodziło o "czerniaka".
Usłyszeć taką diagnozę, to jak wyrok śmierci.
Dobry wiersz.

Koniec miesiąca, wiersz przenoszę do Poezji. Tam też można czytać, komentować i odpowiadać na komentarze.

[lidiusza]

Gelsomino, dziękuję Ci bardzo, pozdrawiam

Dany, dobrze odczytujesz, najpierw jest niepewność, czy to jest to najgorsze, dopóki nie ma wyników badań, potem peelka słyszy diagnozę, najgorszą z możliwych... dziękuję