Po raz pierwszy miała umrzeć przed narodzeniem,
w cieple oddechu, tam gdzie jedyną świątynią jest ciało,
które staje się początkiem i końcem wszystkiego.
Nie wypłynęła przez otwarte okno, przespała wojnę
pod pierzyną. Potem otworzył się świat, wysypała
samotność i oczy nabrały blasku.
Kusiła Helena ciałem, a ono głupie spływało potem. Głowa
pękała od wizji. Rzeczywistość w stu dwudziestu wersjach
kładła się do łóżka obok niej, teściowej i dwóch kruszynek.
Bóg nie oszczędził strachu pracowicie wrabianego w koronki
ani schizofrenii, która gnała piękne ciało przez ulice, by znieruchomieć
na kilka lat nad łóżkiem. Stamtąd przyszedł ostatni oddech.
